Witaj 11 oddziale!

Na początek chciałam z góry przeprosić za długą nieobecność, ale jakoś się nie mogłam zebrać mentalnie do napisania tego :3 ale teraz już zapraszam do czytania ^^
***

  Stałam pod wejściem na teren jedenastego oddziału jak to ostatnie cielę, które spędza swój wolny czas na gapienie się na malowane wrota. Nie daleko mi do tego było, choć trzeba zaznaczyć, że te „wrota” dawno nie spotkały się z malowaniem.

  Ściskałam kurczowo moje dokumenty z Akademii, niesamowicie się denerwując. Serce biło mi jak oszalałe. Przez kilka ostatnich nocy dręczyły mnie myśli jak ja zniosę bycie prawie jedynym osobnikiem płci żeńskiej w tym oddziale, czy w ogóle nadam się na oficera, a myśl, że w zasadzie nawet nie mam pojęcia gdzie teraz iść, wcale mi nie pomagała. I jeśli moja spostrzegawczość mnie nie myli, nikt nawet nie kwapi się mi pomóc. Chyba, że zapytania typu „zgubiłaś się dziewczynko?” w ustach mniej lub bardziej napitych mężczyzn mam traktować jako chęć pomocy. No i nie zapominajmy, że było dopiero południe.

  W końcu gdy po raz kolejny powstrzymałam się od przywalenia któremuś z zadających inteligentne pytania panów, zdecydowałam się zrobić ten pierwszy krok i przekroczyć bramę dywizji. Chociaż to w najmniejszym stopniu nie podpowiedziało mi w którym kierunku mam się udać. Postanowiłam pójść na żywioł i po prostu iść prosto rozciągającą się przed mną ścieżką. Rozglądałam się ciekawsko w około, gdy nagle wpadłam na coś…a raczej na kogoś. Zanim upadłam, malowniczo wywijając rękami, przed oczami zamajaczyło mi kapitańskie haori. Uniosłam wzrok w górę i zobaczyłam mężczyznę. Wielkiego jak szafa. Nie. Jak dwie szafy.

Kosmyki jego ciemnych włosów sterczały we wszystkie osiem stron świata, a na końcu każdego z nich wisiał maleńki dzwoneczek. Przez pół jego twarzy rozciągała się blizna, a na prawym oku miał skórzaną czarną przepaskę. A więc to on, Zaraki Kenpachi.

  Siedząc na ziemi, przyglądałam mu się z otwartymi ustami. Musiałam tak wysoko zadzierać głowę, że aż kark mnie rozbolał. Odnosiłam niejasne wrażenie, że powinnam coś powiedzieć, jednak widok mojego przyszłego, o ile sprawy dobrze się potoczą, kapitana sprawił, że zapomniałam języka w gębie. Jakiś cichu głos w mojej głowie z drugiej strony podpowiadał mi, by stamtąd wiać, ale jak widać moje kończyny solidaryzują się z językiem i również odmawiają posłuszeństwa. Wówczas byłam w stanie jedynie nie robić nic. Jak twórczo, nieprawdaż?

  Gdy już myślałam, że mój najbliższy czas spędzę na żwirze głównej drogi na Tereni oddziału jedenastego, jego dowódca postanowił przerwać ciszę chrząknięciem i pytaniem:

-  Eee…zgubiłaś się czy co? – to elokwentne pytanie byłoby zwaliło mnie z nóg, gdyby nie ten maleńki szczegół, że ja już z nich zwalona byłam. Jednak postanowiłam wziąć się w garść. Podźwignęłam się na nogi i pozbierałam rozsypane papiery. Gdy stałam prosto, nadal miałam niemały problem by spojrzeć mu w twarz, jednak robiłam dobrą minę do złej gry.

-  Nie, nie zgubiłam się i naprawdę nie mam pojęcia dlaczego wszyscy się mnie o to pytają – powiedziałam spokojnie. Uniósł jedną brew.

-  Pewno się zastanawiają czego tu dziewczyno szukasz?

-  Miejsca w oddziale – wypaliłam na jednym oddechu.

-  Że słucham? – druga brew dołączyła do koleżanki.

-  No to, co pan słyszał. Chciałabym być oficerem w pańskiej dywizji.

-  Że oficerem? Że tutaj oficerem? – wybuchnął śmiechem, czym zbił mnie z tropu. Ale szybko odzyskałam rezon.

-  No tak! Tu mam wszystkie potrzebne papiery i… - zaczęłam mówić podtykając mu dokumenty pod nos, ale on przerwał mi odsuwając mnie lekko na kilka metrów.

-  Ty się maleńka nawet nie wiesz na co porywasz! Lepiej poszukaj sobie miejsca gdzieś indziej, np. u Ukitake czy gdzieś tam… - odwrócił się z zamiarem odejścia, ale zatrzymał go mój zimny ton.

-  Czy pan, kapitanie, przed chwilą nazwał mnie „maleńką”?

-  Ta, a co? – spojrzał się przez ramię.

-  A. To. Źe. W. Prost. Nie. Cierpię. Tego. Przezwiska. – cedziłam słowa przez zęby, a moja ręka bezwiednie zacisnęła się w pięść i uderzyła w ścianę zostawiając po sobie całkiem sporych rozmiarów dziurę. Cała wściekłość uleciała ze mnie ustępując zdenerwowaniu. No bo skąd ja miałam teraz wiedzieć jak ten koleś zareaguje na to? Spodziewałam, się w najlepszym przypadku wrzasku, a w najgorszym krwawej miazgi jaką ze mnie zrobi, ale nie. On uczynił coś, czego w najśmielszych snach nie oczekiwałam. Zagwizdał z podziwem.

-  Gomen… - zaczęłam przepraszać, ale w tym momencie z dzikim pędem coś różowego wskoczyło na ramię Kenpachi’ego mało z niego nie zlatując od razu. Po chwili przyglądania się temu zjawisku, rozpoznałam w ruchliwym stworzonku panią porucznik – na oko dziesięcioletnią dziewczynkę o orzechowych oczach i niesamowitym uśmiechu.

-  Ken-chan! – dziewczę wydarło się do ucha Szafie, ale on nawet nie drgnął. Poczułam rosnący szacunek do tego faceta – mi by już wszystkie bębenki popękały – ja Cię szukam i szukam, aż tu nagle takie BUM! i jestem tu…a… to kto? – spytała wskazując na mnie palcem, na którym mieniły się jeszcze ślady czekolady.

-  To? To…nasza nowa rekrutka – odparł kapitan nie spuszczając ze mnie wzroku i szczerząc kły. Bo on to tam chyba w szczęce siekaczy nie miał.

-  Naprawdę? – ucieszyłam się niezmiernie.

-  Tak. Tak naprawdę – mruknął i odwrócił się z zamiarem odejścia.

-  To…tego ten…no…to co mam zrobić? – usiłowałam się wysłowić, ale coś mi nie szło.

-  Jak to co? – obejrzał się na mnie patrząc nie przymierzając jak na idiotkę – chodź za mną.

  Posłusznie poszłam, a raczej pobiegłam dzikim pędem za nim, bo w porównaniu z moim krokami, on na raz pokonuje z trzy metry. No dobra, przesadziłam. Pięć. Po chwili zatrzymaliśmy się w miejscu, o którym słyszałam, a które pierwszy raz na oczy widziałam. Wrota Senkai. Oparłam dłonie na kolanach, dysząc ciężko i rozglądając się jednocześnie z ciekawością.

-  Słaba kondycja, co? – zagadnął Zaraki, podśmiechując się pod nosem.

-  Nie taka słaba. Tylko, dawno nie miałam okazji przebiec dystansu 2 kilometrów w piętnaście minut, bez użycia shunpo.

-  Tak, tak. Jeszcze zobaczymy.

-  Aa…czemu idziemy do świata żywych? – zapytałam z ciekawości.

-  Najpierw trza sprawdzić, czy Ty się w ogóle nadajesz do tego oddziału.

-  Taa? A jak masz zamiar to zrobić, kapitanie?

-  Zanim żem Cię spotkał, dostałem dane o ataku Pustych. Miałem oddać je swojemu trzeciemu oficerowi, no ale jakżeś się nawinęła to pójdziesz – rzucił klepiąc mnie „lekko” w plecy i pomagając mi ponownie stanąć na nogach. Chyba złamałam żebro…

-  Sama…?

-  Gdzie..! No jak sama? Przecie muszę widzieć jak sobie razisz, nie?

-  No, no fakt – przyznałam mu rację i chciałam coś jeszcze dodać, ale wrota zostały otworzone, a ja zostałam dosłownie wepchnięta do środka.

  Wdzięcznie wylądowałam twarzą na trawie, wyginając rękę pod dziwnym kątem. Zaraz za mną, stanął kapitan. Zaczęłam się podnosić, chcąc zapytać, czy Yachiru też idzie, ale w ty m momencie coś ciężkiego zwaliło mi się na plecy ponownie przygważdżając do ziemi. Teraz to na pewno złamałam to żebro. Natomiast Kusajishi wskoczyła na Kenpachi’ego siadając mu na szerokim ramieniu i zakładając nogę na nogę.

-  To gdzie te ścierwa? – spytałam, otrzepując przód kimona. Jakby w odpowiedzi za moimi plecami za ścianą drzew ozwały się ryki tych bestii. Uśmiechnęłam się lekko pod nosem, odwróciłam i zaczęłam biec w stronę lasku. Podskoczyłam w górę, odbiłam się od jednej gałęzi, potem drugiej, aż wylądowałam na szczycie dębu. Spojrzałam w dół.

  Na polance rozciągającej się przede mną, stało koło piętnastu Hollowów. Te paskudztwa akurat zmierzały w kierunku miasta, na ich nieszczęście, niemiłosiernie wolno. To było za łatwe.

  Zeskoczyłam z czubka drzewa w sam środek tego dziwnego kółka wzajemnej adoracji i na dzień dobry załatwiłam dwóch słabeuszy. Następni padli w miarę szybko, to musieli być jacyś nowi. Gdy ostatni już zaczął się dematerializować pod wpływem ostrza mojego miecza, z cienia drzew wysunął się kapitan.

-  Całkiem nieźle, młoda – gwizdnął z podziwem, a pani porucznik krzyknęła coś niezrozumiałego, mało nie spadając z jego barku.

-  Nawet się nie spociłam – mruknęłam, uśmiechając się. Miałam wrażenie, że to jeszcze nie koniec moich dzisiejszych przygód, ale sama wolałam nie wywoływać wilka z lasu.

-  To dobrze. Będziesz miała siłę na drugą część – czyli da się coś wykrakać samym myśleniem, tak?

-  A…co to będzie? – zapytałam nie spodziewając się zadowalającej odpowiedzi. I słusznie.

-  Zobaczysz jak dojdziemy na miejsce – odwrócił się na pięcie i ruszył z powrotem do Soul Society. Posłusznie ruszyłam zanim, nieomieszkając potknąć się o wystający korzeń.

  Gdy znaleźliśmy się w Seireitei, Kenpachi skierował swoje kroki w kierunku baraków oddziału jedenastego. Po chwili mruknął coś do Yachiru, a ta zeskoczyła z jego ramienia i pognała przodem w niedługim czasie zupełnie znikając mi z oczu. Kilkanaście minut później przekroczyliśmy bramę dywizji. Przystanęłam, rozejrzałam się i zamarłam. Na głównym placu treningowym stało dwudziestu jak nie więcej mężczyzn w tym on – Ayasegawa Yumichika. No błagam! Trzynaście oddziałów w całym Gotei, a on musi sobie należeć akurat tu?! Za jakie grzechy ja się pytam?!

  Najwidoczniej on też mnie zauważył, bo uniósł brwi i mruknął coś na ucho Łysem kolesiowi stojącemu obok…zaraz, ja go znam! To był jeden z tych dwóch co razem z Renjim walczyli w Rukongai. Wtedy gdy…nie. Raczej nie będę tego roztrząsać.

  Cierpiący na bezwłosie prawdopodobnie wrodzone, gdy usłyszał to, co mu piórkooki konspiracyjnie przekazał, zaczął się śmiać, opierając dłoń na jego ramieniu. Jak tylko się trochę uspokoił, podszedł do nas i elokwentnie zapytał:

-  Kto to?

-  To jest…eee…jak Ty właściwie masz na imię? – kolejne pytanie z wyżyn intelektualnych mało mnie z nóg nie zwaliło. No ale prawda prawdą, jeszcze się nie przedstawiałam.

-  Kyorinu Matsuki, kapitanie.

-  Noo! No to już wiesz kto to! Nowa rekrutka.

-  Rekrutka?! – położył naciska na ostatnią sylabę dusząc się ze śmiechu – że dziewczyna?!

  Wprost nie mogłam uwierzyć w to, co słyszę. Niech żyje równouprawnienie, ahoj! Niby takie nic, ale wkurzyło kompletnie. A co człowiek robi jak się wkurza? Wyżywa się, bo tłumienie emocji jest złe. Fe, be i w ogóle. A żeby się wyżyć, to trzeba sobie znaleźć worek treningowy czy ewentualnie jakiegoś umięśnionego faceta trzęsącego się ze śmiechu. Nagły kopniak w brzuch zaskoczył go, aż mało nie upadł. Spojrzał na mnie szeroko otwartymi oczyma, a ja z uroczym uśmiechem i lekko przymrużonymi powiekami rzuciłam:

-  Widzę, że spostrzegawczy jesteś. Racja, jestem dziewczyną.

  Mężczyzna wyprostował się i spojrzał na mnie z góry co, o zgrozo, nie było takie trudne. Odchrząknął, ale drwiący uśmieszek wciąż nie schodził mu z warg. Przeszedł kilka kroków tyłem nie spuszczając ze mnie wzroku, po czym odwrócił się i ignorując zdziwione spojrzenia innych oficerów, podszedł z powrotem do prawdopodobnie przyjaciela. Zwalczyłam przemożną chęć klepnięcia się dłonią w twarz w celu okazania mojej reakcji na to zachowanie, gdy Kenpachi ponownie klepnął mnie w plecy. I kolejne żebro poszło…

-  Trza by Cię na jakieś stanowisko przydzielić, nie? A że Cię polubiłem, to se sama wybierz, które tam chcesz.

-  Eee… - rozejrzałam się po zgromadzonych i mój wzrok utkwił na tamtych dwóch – nie, z nimi to ja nie chciałam walczyć. Nagle mnie olśniło. Jeszcze będąc w Rukongai, odkryłam na swoim lewym nadgarstku maleńką cyferkę sześć. Później gdy w Akademii słyszałam co nieco o ziemskich zwyczajach, mówiono mi żebym znalazła jeszcze pięć to mogę z powodzeniem grać w totka – tego no…numer sześć?

-  Jak tam sobie chcesz! Ashido, cho no tu!

  Z tłumku wystąpił blondyn o przenikliwych, niebieskich oczach. Jego mina nie wyrażała nic pozytywnego – malował się na niej kpiący uśmiech, ale ogólna postawa mówiła „za jakie grzechy to właśnie ja?”. Stanął naprzeciw mnie na środku pola treningowego i teatralnie ziewnął.

-  Jak chcesz, to dam Ci fory nie obiję tak bardzo jak mam ochotę – rzucił niby od niechcenia.

-  Nie, dziękuję – wycedziłam przez zęby – poradzę sobie.

  Wzruszył jedynie ramionami i wyciągnął katanę zza pasa. Oboje przybraliśmy pozycje do ataku.

-  Zaczynaj – mruknęłam. Rzucił się do przodu, zamachując się mieczem z całą swoją siłą. Zablokowałam jego cios, choć nie mówię, że nie było trudno. Szybko cofnął Zanpakutou i wykonał szybki ruch gdzieś na wysokości mojej głowy. Zatrzymałam ostrze kilka centymetrów od mojego ucha. Czuję, że zapowiada się świetna zabawa. W pewnym momencie ten cały Ashido, wziął mnie z zaskoczenia i kopnął w rękę wytrącając broń z ręki i przy okazji rozcinając mi policzek. Uśmiechnął się z wyższością – chyba wydawało mu się, że jestem teraz bezbronna. Nonsens.  

  Dzięki memu opiekunowi z Rukongai, nauczyłam się, że istnieje wiele stylów walki wręcz. Otarłam twarz wierzchem dłoni i zlizałam krew z lubością. Mój Zanpakutou leżał kilka metrów za jego plecami. Jeśli tylko dobrze to rozegram…

  Zaczęłam biec wprost na niego, a on wyciągnął przed siebie swoją katanę, zupełnie jakby liczył, że nie wyhamuję i nabiję się na ostrze. Kretyn. Nie dość, że mnie nie zatrzyma, to jeszcze mi ułatwia robotę. Chyba te plotki na temat rzekomej inteligencji oficerów tego oddziału są prawdziwe. Przyspieszyłam do swojego maksimum, i na kilka kroków przed „pułapką” blondyna wybiłam się w górę, odbiłam jedną stopą od jego miecza a drugą uderzyłam go centralnie w twarz. Upadł jak długi na ziemię, a ja w tym czasie wdzięcznie doskoczyłam do swojej „zguby” i natychmiast stanęłam w gotowości do odparcia ewentualnego ataku.

  Chłopak podniósł się dysząc ciężko, a z jego twarzy biła czysta wściekłość.

-  Tak się chcesz bawić? Tak?! –wydarł się, w moim guście zupełnie bez powodu – to proszę bardzo! Zobaczymy, jak sobie poradzisz z tym – Katto, Ono!*

  Ostrze jego miecza nagle zaświeciło się niebieskim blaskiem, a po chwili blondyn już dzierżył w dłoniach obosieczny topór. Genialnie. Ale jeżeli przechodzimy na wyższy poziom walki, to proszę bardzo.

-  Genkin, Shirubākurage**! – stalowa część mojej katany została owionięta czerwonawym dymem, by po chwili rozszczepić się na dziesięć kiścieni. Każdy maleńki bijak na końcu, obdarzony był drobnymi kolcami, a ogniwa łańcuchów były poszczerbione co sprawiało, że skubańce niesamowicie raniły przy choć najdrobniejszym dotyku.

-  Ciekawe. Ale nieużyteczne. Jak zauważyłaś, jest to broń krótkodystansowa. Żeby mnie zaatakować, musiałabyś znaleźć się w polu rażenia Ono, a to oznaczałoby Twoją niechybną śmierć.

-  Twoja spostrzegawczość powala mnie na łopatki i wdeptuje w ziemię – mruknęłam. Koleś typu „nie wiem ale się wypowiem”. Już ja Cię uświadomię, ot co! Zamachnęłam się, a łańcuchy natychmiast poczęły się wydłużać i pognały w stronę Ashido. Żelazne kółka szybko owinęły się w okół obucha jego broni i sprawnie wyrwały mu ją z dłoni. Ta pognała w moją stronę, a ja chwyciłam ją w jedną dłoń. Podrzuciłam kilka razy w powietrze – nawet nie taka ciężka – po czym znalazłam jej nowe miejsce, gdzieś w ścianie jakiegoś budynku za mną.

  Postanowiłam już skończyć tę całą farsę; zaczynała mnie nudzić. Ponownie zamachnęłam się, ale teraz „węże” mojej Kurage owinęły się wokół szyi blondyna. Padł na kolana próbując zszarpać łańcuchy ze swojego karku, ale to pogarszało tylko jego obecną sytuację – strużki krwi płynęły po bladej skórze blondyna, a oczy mało mu z orbit nie wychodziły. Łaskawie podeszłam do niego i odwiązałam żelazo. Oparł się dłońmi o ziemię kaszląc krwią, a ja w tym czasie zapieczętowałam swojego Zanpakutou i spojrzałam na dłoń, na której znaczyły się ślady krwi Ashido. Wytarłam ją o jego plecy i podeszłam do kapitana, który szczerzył swoje kly.

-  I jak? – spytałam, chowając miecz za pas.

-  Doskonale – huknął, aż mi mało bębenków nie rozsadziło – Yachiru, możesz jej pokazać nową kwaterę.

  Uradowana dziewczynka zeskoczyła z jego ramienia, wdzięcznie lądując na ziemi i łapiąc mnie za rękaw kosode. Ruszyłam za nią, a za moim plecami jeszcze słyszałam jak Kenpachi opieprza Ashido – za karę miał się dostać sam do oddziału czwartego i to na klęczkach. Raj na ziemi…to znaczy w zaświatach. Zachichotałam cicho i po chwili zauważyłam, że jesteśmy na miejscu. Gapiłam się na swoje nowe mieszkanko i jeszcze przez chwilę było słychać dźwięk szczęki opadającej na ziemię. Nigdy w życiu nie widziałam bardziej zaniedbanego miejsca. Albo nie pamiętałam, że widziałam. Drzwi do mojego lokum znajdowały się na samym końcu baraku tuż pod jakimś murem. Kwatera obok wyglądała o niebo albo i dwa lepiej od mojej. Cudownie.

  Różowowłosa pchnęła drzwi, które głośno skrzypiąc uchyliły się wcale nie zapraszająco. Weszłyśmy do środka. Od progu powitał nas duszący zapach kurzu. Przeszłam szybko pokój, próbując nie potknąć się w egipskich ciemnościach by otworzyć okno i wpuścić trochę powietrza i światła. Gdy tylko szyba skrzypnęła, a ja wyjrzałam poza ramę, nie wiem już który raz dzisiaj zamarłam. Po drugiej stronie powitał mnie piękny widok. Choć Suisen była genialną ogrodniczką, jej ogrody nie mogły nawet umyć się do tego. Od razu widać było w tym kobiecą rękę i bynajmniej nie była to ubabrana czekoladą łapka tego potworka za mną. Po chwili podziwiania, zrozumiałam o co chodzi – ten ogród to było miejsce, w którym oddział jedenasty łączył się z dziesiątym. Cóż, czyli przynajmniej mogłam być spokojna o zdrowie psychiczne współoficerów.

  Odwróciłam się tyłem do okna, by móc przyjrzeć się dokładniej wnętrzu. Ściany tego niewielkiego pokoju miały kolor jasnego brązu. W rogu pod oknem leżał materac, obok biurko, a w przeciwległym kącie szafa. Wszystko pod grubą warstwą kurzu oczywiście. Westchnęłam cicho, gdy nagle zwróciłam swój wzrok w stronę młodej. Patrzyła się na mnie dziwnym, tajemniczym wzrokiem, uśmiechając się zadziornie. Powoli zaczęła się do mnie zbliżać, wsadzając rękę do rękawa kimona, a ja obdarzona pewnym instynktem samozachowawczym zaczęłam się powoli cofać, aż natrafiłam na ścianę. Nagle coś zaszeleściło, a Yachiru wyciągnęła coś glizdowatego podsuwając mi pod nos.

-  Cesz żela? – zapytała z radością w głosie. Odetchnęłam z ulgą i wzięłam od niej żelatynowego słodycza. Żując powoli jabłkowe cudo, rozglądałam się po pomieszczeniu dokładniej. Nagle coś zamajaczyło mi na jednej ze ścian. Podeszłam bliżej i jakież było moje zdziwienie, gdy tym czymś okazały się być drzwi. Otworzyłam je i wsadziłam głowę do środka. Łazienka. O matko, córko, wężu, mieczu i krwi jedyna – łazienka. Jakoś wcześniej nie zaprzątałam sobie tym głowy, ale teraz uderzyło mnie to, co by się mogło dziać, gdybym musiała dzielić pokój sanitarny z facetami. Makabra. Ale oczywiście to, co mnie u nie zdziwiło, to odurzająca obecność kurzu. Zamknęłam te drzwi i oparłam się o ścianę. Kusajishi stwierdziła, że nie chce tu dłużej siedzieć, więc w podskokach wybiegła z tego pomieszczenia kierując się w sobie tylko znanym kierunku. Zostałam sama w tym kurzowym piekle. Może polepię sobie kurzowe króliczki? Albo węże? Wiem jedno – to będzie długie popołudnie i uciążliwa noc. 

----

* Tnij, Toporze

** Kąś, Srebrna Meduzo (chodź o mitologiczne stworzenie z wężami zamiast włosów i spojrzeniem zamieniającym w kamień, a nie o glutowate coś zwody xD)

Za wszelkie możliwe błędy ogromne Gomen, ale rodziłam ten rozdział trzy dni i chciałam go już dziś skończyć i dodać. Jak chcecie mi coś wytknąć, droga wolna, ucieszę się nawet ^^ 

A co myślicie o nowym wystroju bloga? ;>