Dzień z życia nowej

Także ten...powracam z nową dawką dziwnego humoru serwowanego przez szóstą porucznik ^^

W notce pewnie błędy, bo ktoś stał nade mną jak kat nad biedną duszą i zmuszał do dodania notatki więc jest xD

A teraz zapraszam na rozdział :3

------------------------------------------

  Noc. Cała noc. Cała noc, spędzona na sprzątaniu. Sprzątaniu! Nigdy w życiu się tak nie namęczyłam. Głęboko wzdychając opadłam z cichym hukiem na podłogę, od razu tego żałując. I tak już obolały krzyż od ciągłego schylania się, teraz zabolał podwójnie, a całe moje cierpienie skumulowało się w pośladkach, które zaliczyły zbliżenie trzeciego stopnia z twardą podłogą.

  Rozejrzałam się po pokoju. Udało mi się odkurzyć większość z pomieszczenia, ale wciąż czekało na mnie sporo pracy. Patrząc na słońce, domyślałam się, że i tak nie zdążyłabym się przespać, ale nawet gdybym miała trochę czasu i tak byłoby to niemożliwe. Mój materac i koc zostały przeżarte przez coś, czego nazwy znać to ja raczej nie chcę. Żyć, nie umierać.

  Wstałam, z niemałym problemem, ale wstałam i ruszyłam do wcześniej wysprzątanej łazienki, chwytając przygotowany ręcznik i czyste kimono. Swoją drogą, kto to wymyślił takie długie kimona? I takie luźne? Wszyscy takie noszą, ale to trochę nie moja bajka.

  Gdy jakieś dwadzieścia minut później, wyszłam odświeżona z pod prysznica owijając się w biuście ręcznikiem, podeszłam do szafeczki wiszącej tuż obok. Otworzyłam ją, a ona odpowiedziała mi przeciągłym skrzypnięciem. W środku znalazłam to, czego szukałam – dwa zwoje bandaży. Uśmiechnięta od ucha do ucha odłożyłam je na brzeg umywalki i zaczęłam się wycierać.

  Tuż przed założeniem i zawiązaniem hakamy, owinęłam obie nogi znalezioną opaską i od razu odetchnęłam z ulgą. Pozginałam je parę razy w kolanach i ucieszyłam się jak małe dziecko. Tak jest o wiele wygodniej.

  Ubrałam się do końca,  i „wyhopsałam” z maleńkiego pomieszczenia jakim był mój pokoik sanitarny. Chwyciłam fioletową wstążkę i związałam nią włosy razem z grzywką, aby mi nie wpadały do oczu. Złapałam moją Shirubākurage leżącą na biurku i wyskoczyłam ze swojej kwatery.

Wyszłam na zewnątrz i cicho odwróciłam się by zamknąć drzwi, gdy nagle usłyszałam skrzypnięcie z lewej strony. Zwróciłam wzrok moich szarych tęczówek w tamtą stronę oczekując, aż postać mająca być moim sąsiadem wyłoni się ze środka.

  Gdy tylko owa osoba wyszła i ukazała się moim oczętom, zamarłam. Brwi podskoczyły mi do góry i jeszcze przez chwilę było słychać dźwięk opadającej na ziemię szczęki. On? Ale że on?! Chyba najbardziej nie lubiana przez mnie osoba w Seireitei ma być od teraz moim sąsiadem?! To chyba żart. W sumie nie. Żartem by było, gdyby przyszedł do mnie pożyczyć cukier na przykład. Haha.

  Mając jeszcze nadzieję, że to jednak sen…nie. Koszmar, który zaatakował mnie gdy ośmieliłam się na dłuższą chwilę opuścić powieki, podeszłam do równie, albo nawet bardziej zaskoczonego chłopaka i unosząc lewą dłoń dotknęłam go w ramię. Nic. Spróbowałam jeszcze raz. I jeszcze jeden, aż powstrzymał mnie jego zniecierpliwiony głos z nutką wściekłości:

-  Czy ja mogę wiedzieć, z jakiegoż to powodu, Ty mnie tykasz?!

-  Ale no bo…jak to tak, no…no bo przecież… - nie umiałam się normalnie wysłowić, co na pewno wyglądało dziwnie. Nie ma to jak ośmieszyć się przed kimś kogo się nie lubi. I kto mnie nie lubi. Jestem geniuszem, co tu ukrywać.

-  Hę? – Yumichika zdawał się być coraz bardziej poirytowany moim zachowaniem. To trochę podbudowało moje ego.

-  A nic nic już. Możesz iść, gdziekolwiek tam chciałeś… - odsunęłam, ale po chwili coś mnie olśniło i zawołałam go…a raczej jego plecy – albo zaczekaj!

  Przystanął i spojrzał na mnie przez ramię.

-  Ta…?

-  Jak już tu jesteś i jak ja Cię spotkałam, to może zaprowadzisz mnie tam gdzieś na miejsce gdzie ma być odprawa?

-  Yyy…że co? – złożył ręce na klatce piersiowej przekrzywiając lekko głowę na jeden bok.

-  No to co słyszałeś. Mi też to się nie uśmiecha, ale ja sama nie wiem gdzie mam pójść. Zgubię się, noo.

-  To nie będzie mój problem – odparł odrzucając wdzięcznie włosy na jedną stronę.

-  No naprawdę nie będzie Ci mnie żal? – spytałam spodziewając się odpowiedzi.

-  Nie – jestem jakimś kurde jasnowidzem..?

-  To jak sobie chcesz. I…i wiesz co? Ja naprawdę Cię nie lubię! – wygięłam usta w podkówkę i splotłam ręce na piersiach odwracając się na pięcie tyłem do niego. Usłyszałam dokładnie to, co chciałam usłyszeć – cichnące kroki, westchnięcie i słowa:

-  Pospiesz się łaskawie, co? Nie będę tu stał przez wieczność, bo moja cenna uroda na tym traci.

-  No widzisz? Jednak możemy się jakoś dogadać! – Wyczuwałam w tym tyle prawdy, co w stwierdzeniu, że słońce jest zimne, ale trzeba mi było robić dobra minę do złej gry. Podbiegłam do niego i już po chwili szliśmy krok w krok do miejsca, gdzie miałam dostać swoją pierwszą misję.

  To było doprawdy dziwne uczucie iść tuż obok Ayasegawy. Nawet sama nie wiem co mnie podkusiło, aby prosić…nie. Ja go nie prosiłam. Ja się tylko zapytałam, czy mi pomoże. W sumie pewnie mogłabym tam sama trafić, jednakże zajęłoby mi to o wiele więcej czasu i zszargało o wiele więcej nerwów.

  Cisza panująca między nami powoli stawała się coraz bardziej przytłaczająca. Słychać było jedynie nasze kroki i czasem niezrozumiały krzyk jakiegoś shinigami’ego gdzieś w tle. Chciałam w końcu coś powiedzieć, nawet jakąś największą pierdołę, ale w tym momencie ‘piąty’ gwałtownie skręcił i nagle przed nami pojawił się niski, ale szeroki budyneczek z otwartymi na oścież drzwiami.

-  To tu. Dalej się już chyba nie zgubisz – rzucił i po chwili zniknął w środku.

  Otrząsnęłam się lekko, poprawiłam wstążkę na włosach i weszłam w ślad za piórkookim. Przed mną ukazało się przestrzenne pomieszczenie, praktycznie puste – nikt oprócz mnie, Yumichiki i kilku innych facetów jeszcze się tu nie zjawił. Pod ścianą po mojej prawej stronie stało biurko, a na nim leżał stos papierów – prawdopodobnie dane misji. Jednak brakowało tu jednej najważniejszej osoby – kapitana.

  Przysiadłam sobie na krzesełku tuż przy wejściu i zaczęłam z nudów skubać rękaw kosode próbując ignorować natarczywe spojrzenia obecnych. Przez następne piętnaście minut w Sali pojawił się ten łysy – Ikkaku i kilku jeszcze innych nieznanych mi jeszcze oficerów. A Kenpachi’ego jak nie było, tak nie ma.

  Dosłownie zaczęło mi się nudzić, miałam nawet myśl, żeby dziś to wszystko olać, ale tak szybko jak się pojawiła, tak szybko zniknęła, gdy tylko przez otwarte drzwi wskoczyła Yachiru. Na początku nie miałam zielonego pojęcia, z jakiegoż to powodu tylko ja się zdziwiłam zaistniałym faktem, natomiast cała reszta mężczyzn przerwała trwające dotychczas rozmowy, sparingi czy zbyt głośne opowiadanie sprośnych dowcipów i zwróciła swoje twarze w kierunku różowowłosej.
  Młoda podbiegła do biurka i ze śmiechem wskoczyła na blat. Usadowiła się na brzegu tuż obok sterty papierzysk i machając wesoło nogami złapała pierwszą kartkę z samej góry. Bacznie obserwowałam jej ruchy i jakież było moje zdziwienie, gdy Kusajishi zaczęła składać ją w papierowy samolocik, a następnie puściła go w niewielki tłum. Ten wykonując kilka skrętów, został złapany przez chłopaka o krótko ściętych brązowych włosach. Rozwinął go, uśmiechnął się szeroko i wyszedł z sali.

  Sytuacja miała się identycznie z kilkunastoma następnymi zleceniami. Jedni się cieszyli misjami które im się trafiły, inni natomiast nie. Z czasem stosik obok pani porucznik malał, natomiast tłumek ani trochę. Zaczęłam się trochę niepokoić, czy w ogóle starczy dla mnie i czy może żeby takową otrzymać, musiałabym stanąć wśród innych, co przerażało mnie jeszcze bardziej, gdy nagle moje przemyślenia przerwał papierowy samolocik. Po kilku skrętach, zawrotach i różnych innych ewolucjach w powietrzu wylądował centralnie w moim dekolcie, ku uciesze kilkunastu obecnych ‘znajomych’ oddziału.

-  Może pomóc? Haha! – takie i inne odzywki zabrzmiały w sali w akompaniamencie śmiechu małej porucznik. Oblałam się soczystym rumieńcem, a kątem oka uchwyciłam pogardliwe spojrzenie fioletowowłosego. Wyjęłam kartkę i pospiesznie ją rozwijając opuściłam to pomieszczenie udając się ja najdalej z tamtego miejsca.

  Gdy już bezpiecznie stałam kilkanaście kroków od wejścia na teren jedenastego oddziału, przyjrzałam się wreszcie uważnie mojemu zleceniu. 71 okręg. 3 Pustych. Masakra. Czemu tak mało? No cóż, nawet ślepy los omija mnie łukiem. Nie mając większego wyboru, ruszyłam przed siebie.

***

  Cięłam las szybkim krokiem, chcąc jak najszybciej znaleźć się we własnej kwaterze. Byłam zła jak osa na cały świat i każdego z osobna. Każdego, kto tylko śmiał się na mnie spojrzeć, lub co gorsza zachichotać, gromiłam morderczym wzrokiem i grzecznie zwracałam uwagę głosem tak jadowitym, że aż czułam jak wycieka mi z ust z każdym słowem.

  Moja misja poszła mi całkiem dobrze. Te ścierwa…może i było ich tylko trzy, natomiast były wyrośnięte i bardzo silne. Czerpałam z tej walki czystą przyjemność, tnąc, rozcinając i praktycznie tańcząc na drzewach. Niestety cały mój dobry humor prysł, gdy już wracałam do Seireitei. Mój niesamowity zmysł równowagi wziął nade mną górę i z pełną gracją potknęłam się o wystający korzeń, lądując twarzą w kałuży błota. W dodatku podczas wstawania, brązowa maź rozlała się dosłownie wszędzie – za kołnierz, w dekolt, na przód kimona…istny raj.

  Chciało mi się płakać, krzyczeć i śmiać jednocześnie, więc po prostu ruszyłam dalej. Przeszłam prawie cały dystans do oddziału bez żadnych większych przygód, gdy tuż przed bramą usłyszałam wołający mnie głos:

-  Matsuki! Matsuuuki!!

-  Czego?! – odwróciłam się i zobaczyłam przed sobą Renji’ego – ach, to Ty..

-  No. Ja to ja, a Ty to…? Bagienny potwór? – zaśmiał się.

-  Marny dowcip – mruknęłam.

-  No nic, nie ważne, ja nie w tej sprawie – uspokoił się, choć nadal miał rozbawiony głos.

-  A więc o co chodzi?

-  Chciałem, byś poznała moich znajomych – wyszczerzył zęby i oparł się jedną dłonią o ścianę.

-  Znajomych? Hmm…spoko. O której mniej więcej?

-  Pod wieczór po Ciebie przyjdę, okey?

-  Dobra. Mam nadzieję, że do wieczora zmyję z siebie to…coś – również się uśmiechnęłam.

-  To do wieczora! – zawołał i odbiegając w sobie tylko znanym kierunku pomachał mi ręką.

  Odwróciłam się na pięcie i ruszyłam prosto do swojego mieszkanka. Przeszłam obok kilkunastu drzwi prowadzących do kwater moich współpracowników i w momencie gdy miałam wchodzić do siebie, ktoś za moimi plecami odchrząknął.

-  Eee… - spojrzałam przez ramię i mnie zamurowało. Yumichika stał i patrzył sceptycznym wzrokiem to na mnie, to na…ślady błota które za sobą zostawiłam – tak?

-  Mam nadzieję, że to posprzątasz? –złożył ręce na klatce piersiowej i przeniósł ciężar swojego ciała na jedną nogę – to wygląda potwornie nieestetycznie…tak jak Ty cała teraz.

-  Miło mi to słyszeć – uśmiechnęłam się – ależ jasne, że posprzątam! Przecież nie mogę pozwolić, abyś jakiejś nerwicy dostał, czy co…

-  Zważaj sobie na słowa. To, że od tak stałaś się szóstą oficer, nie oznacza wcale, że możesz rozmawiać ze mną jak równy z równym – jego dobitne słowa sprawiły, że moje brwi natychmiast powędrowały w górę i coś mnie zakłuło, tam, koło serca… Przecież nie dostałam tego miejsca na ładne oczka, tak?! Pokazałam co umiałam i jak widać wystarczyło, by zająć to stanowisko, ale oczywiście jak zwykle ktoś musi się przyczepić do tego co robię. Te słowa nie mogły pozostać bez odzewu. Moje mściwe serducho wołało o krew! No…nie będę przesadzać z tym, ale mam mały pomysł…

-  Ah tak? To takie przykre. Ale i tak mam dla Ciebie pewną niespodziankę – urwałam i ręką sięgnęłam do swojej twarzy. Koniuszkami dwóch palców ściągnęłam grudkę błota i przyjrzałam się jej uważnie. Wyszczerzyłam swoje ząbki i niemal natychmiast dobiegając do Ayasegawy szybkim ruchem zaznaczyłam jego policzek brudnym, brązowym śladem.

  Odsunęłam się i patrząc z rozbawieniem na jego pełną zgrozy i szoku twarz, powiedziałam dumnym głosem:

-  Pięknie!

-  Ty…- wyszeptał – Ty…coś Ty… moja twarz! Moja piękna twarz…jest…jest brudna!

-  Spostrzegawczy jesteś! – pochwaliłam go.

-  Zapewniam Cię, że jeszcze mi za to zapłacisz! – wycelował we mnie oskarżycielsko palcem – jeszcze nie teraz, bo muszę się umyć, ale zapłacisz! Zapamiętaj to sobie! – pełnym wdzięku i hałasu krokiem wszedł do swojej kwatery, zostawiając mnie samą, duszącą się ze śmiechu. Chwilę później uczyniłam to samo co on i skręcając się i chichocząc jak głupia wpełzłam do swego azylu. Tam od razu chwyciłam czyste kimono i wlazłam do łazienki by się odświeżyć.

***

  Gdy już miałam za sobą higienę niezbędną a także szorowanie podłogi na zewnątrz, nie miałam kompletnie żadnego pojęcia co dalej mogę ze sobą robić. Posprzątałam swoje małe mieszkanko do końca, jednak wciąż miałam mnóstwo czasu do wieczornego spotkania. Postanowiłam więc, że przejdę się tam, gdzie mnie jeszcze nie było. Dużo czasu mi to zajmie, ale właściwie o to mi chodzi.

  Wylazłam przez okno, by swą wesołą wędrówkę zacząć od pięknego ogrodu oddziału dziesiątego. Przechodziłam między grządkami, rabatkami i innymi ogrodniczymi cosiami, których nazw niestety nie znałam, podziwiając wymyślne, misternie ułożone roślinki.

  Wyprostowałam się i rozejrzałam po terenie – pod jednym z baraków sąsiedniej dywizji dostrzegłam krzewy krwistoczerwonych róż. Podbiegłam do nich z nieopisanym szczęściem rozrastającym się w moim sercu, bowiem od zawsze kochałam to kwiecie. Ukucnęłam przed krzaczkiem i chwyciłam w palce miękkie i mięsiste płatki jednego z tych kwiatów i nachyliłam się, by nacieszyć swój nos tym pięknym zapachem. Opuszkami drugiej dłoni przejechałam po długiej łodydze, zahaczając o smukłe i ostre kolce. W pewnym momencie jeden z nich rozciął mi palec, a po bladej skórze spłynęła szkarłatna krew. Powolnym ruchem zlizałam ją i niemal w tym samym momencie mało zawału nie dostałam gdy usłyszałam krzyk za plecami. Już miałam odwrócić się z zamiarem gorącego przepraszania, gdy zdałam sobie sprawę, że ktokolwiek teraz się drze, nie drze się na mnie. Powoli obróciłam głowę do tyłu by przyjrzeć się postaciom biorącym udział w zaistniałej sytuacji. Jedną z nich był niski chłopak o białych, sterczących we wszystkie kilkanaście stron świata włosach i mrożącym krew w żyłach spojrzeniu lodowatych tęczówek. Ubrany w kapitańskie haori…? Natomiast drugą osobą była znacznie od niego wyższa rudowłosa kobieta z takim biustem, że od samego patrzenia wpadałam w kompleksy, choć też nie mam na co narzekać. Na ramieniu miała opaskę porucznika.

-  Matsumoto! Ile razy można Ci powtarzać o samo i jedno w kółko?! – wydarł się kapitan, aż mną wstrząsnęło, że w takim ciele kryje się tyle energii.

-  Ależ no kapitanie no! To przecież chyba nic złego, napić się trochę sake na rozgrzewkę przed pracą, prawda? – rudowłosa broniła się uśmiechając rozbrajająco.

-  Nic złego? NIC ZŁEGO?! KOBIETO, JEST DOPIERO DRUGA POPOŁUDNIU, A TY ZDĄŻYŁAŚ JUŻ WYPIĆ DWIE BUTELKI SAKE, CHOĆ WSTAŁAŚ ZALEDWIE GODZINĘ TEMU! I JAKBY TEGO BYŁO DOŚĆ, TO PRACĘ POWINNAŚ ZACZĄĆ SZESĆ GODZIN TEMU! – poziom decybeli w głosie białowłosego podniósł się tak, że skoro ja mało nie ogłuchłam, to aż się bałam co się stało z uszami porucznik Matsumoto…

-  To…to może kapitan pójdzie do siebie ochłonąć, a ja tu ogarnę swoją pracę, co? – zaproponowała kobieta łapiąc swego wściekłego zwierzchnika za ramiona, obracając go tyłem do siebie i powoli wypychając go z pomieszczenia. Zanim zdążył on cokolwiek powiedzieć, już zamknęła mu drzwi przed nosem i oparła się o nie wzdychając ciężko. Omiotła swój gabinet wzrokiem i machając na to wszystko ręką w geście ‘później się zrobi’, ruszyła w moją stronę. Wycofałam się szybko pomiędzy krzewy róży w ostatniej chwili, gdy właśnie ona wychodziła z budynku i wkraczała na teren ogrodu. Porucznik Matsumoto najwyraźniej nie mając świadomości mojej obecności, zmierzała w moją stronę, a ja się cofałam jak tylko mi na to róże pozwalały. Niestety róże jak to róże, kolce mają – jeden z nich, całkiem spory jak na taki niewielki krzaczek bardzo boleśnie wbił mi się w zadek. Podskoczyłam piszcząc z bólu, jednocześnie tak bardzo strasząc panią porucznik, że aż się potknęła o własną stopę wywracając się do tyłu. Podniosłam szybko dłonie do ust, momentalnie przybierając kolor zbliżony do barwy włosów Renji’ego, natomiast ona miała na twarzy czysty szok przemieszany z lekkim rozbawieniem.

-  A Ty kto? – spytała przekrzywiając lekko głowę w bok.

-  Ja? – otworzyłam usta, analizując to co się właśnie zdarzyło i wypowiedziane w moją stronę słowa, a po chwili zamknęłam je i spaliłam jeszcze większego buraka. Szybko wstałam i ukłoniłam się głęboko recytując – jestem Kyourinu Matsuki, szósty oficer pod dowództwem Zaraki’ego Kenpachi’ego…

-  No już, już…co tak oficjalnie? – spytała wstając i kładąc mi dłoń na ramieniu. Wyprostowałam się i spojrzałam na nią i jej serdeczny uśmiech – ja jestem Matsumoto Rangiku, porucznik dziesiątej dywizji…ej, zaraz. Ty powiedziałaś że oficerujesz sobie u Kenpachi’ego? – uniosła brew w geście zdziwienia.

-  Noo tak.

-  Jejciu, toć to ile się musiało zmienić od…wczoraj? Tak, dobrze myślę?

-  Jak najbardziej, pani porucznik.

-  Znów tak oficjalnie. Wystarczy Matsumoto-san – uśmiechnęła się do mnie serdecznie.

-  No, dobrze Matsumoto-san, to…może ja już pójdę gdzieś tam… - zaczęłam się wycofywać, jednak za długa nogawka spowodowała, że wywinęłam zgrabnego orła do tyłu ponownie już dziś lądując na tyłku.

-  Nic Ci się nie stało? – spytała porucznik obserwując mnie jak wstawałam otrzepując się z piachu.

-  Nie, nic. Tylko to kimono…jest chyba na mnie za duże i za luźne i tak dalej… - zagryzłam wargę.

-  Chciałabyś je zmienić?

-  I to bardzo…a…proponujesz coś, Matsumoto-san? – spytałam z nadzieją w głosie.

-  Miałabym pewien pomysł – przymrużyła oczy – jesteś nie wiele niższa ode mnie i takto oprócz biustu masz mniej więcej te same wymiary…chyba znajdę coś dla Ciebie.

-  Naprawdę?!

-  Tak! Wieczorem już będzie gotowe.

-  A mogłabym przyjść jutro rano?

-  Dobrze, byle nie za wcześnie – zaśmiała się wdzięcznie.

-  Tak, Matsumoto-san! Bardzo dziękuję! – niemal poskoczyłam w miejscu z radości przy okazji znów o mało się nie wywracając. Ukłoniłam się jej nisko i zaczęłam iść dalej podskakując sobie wesoło.

  Wybiegłam na uliczkę i zaczęłam ‘hopsać’ z zamiarem dotarcia, a raczej wytyczenia sobie ścieżki do czwartej dywizji. Mijałam po drodze wielu shinigamich, mniej lub bardziej dziwnych, jednakże jeden przykuł moją uwagę na dłużej. Aż przystanęłam i wbiłam w niego zaciekawiony wzrok. On także przystanął i patrzył na mnie. Wydawało mi się, że ma sobie maskę, lub genialnie zrobiony makijaż. Na głowie miał…dziwne coś, kompletnie nie do opisania, natomiast rzucał się w oczy także fioletowy kołnierz na szyi i kapitańskie haori. Czy w tym miejscu wszyscy kapitanowie są tacy ekscentryczni?

  Jego brew powoli zaczęła się unosić w górę w geście poirytowania, co nie wróżyło niczego dobrego.

-  Raczysz mi powiedzieć, pomiocie, dlaczego twe oczy wpatrują się we mnie?! – w eterze zabrzmiał głos pełny gniewu.

-  Yy…ja…tego…no… - zamurowało mnie i jedyne co byłam w stanie wykrztusić, to było – nowa jestem.

-  Ah, nowa… - jego głos jakby się uspokoił – z tego jedynego względu, będę w stanie puścić tę zniewagę wobec mnie, jednakowoż jest jeden warunek – musisz mnie ładnie przeprosić.

-  Bardzo ładnie przepraszam – powiedziałam najmilszym głosem na jaki mnie było stać w tamtym momencie.

-  Nie. Nie tak, pomiocie. – pokręcił głową z dezaprobatą.

-  To co mam zrobić lub powiedzieć, kapitanie? – spytałam z lekką trwogą.

-  Padnij na kolana. I powiedz: Tak oto ja, bezwartościowy pomiot, gorąco przepraszam szanownego kapitana dwunastej dywizji Mayuri’ego Kurotsuchi’ego, za znieważenie jego osoby poprzez niepotrzebne obserwowanie jego jestestwa.

-  Yy…może kapitan powtórzyć? – opadła mi szczęka.

-  Niestety. Mów z pamięci. No już, padaj przede mną.

  Nie chciałam pierwszego dnia mej służby narażać się któremukolwiek z dowódców Gotei 13, więc chcąc nie chcąc, uklękłam, choć miałam wrażenie, że moja duma nieodwracalnie traci przy tym ogromną część siebie. Podwinęłam rękawy, oparłam dłonie na kolanach, schyliłam głowę i już miałam zacząć próbę recytacji formułki przeprosin, gdy kapitan kazał mi wstać. No zdecydować by się mógł.

-  Pokaż to.

-  Ale co?

-  No to – wskazał na mą prawą rękę, gdzie malowało się znamię.

  Podniosłam ją do góry, a on natychmiast chwycił ją w swoją dłoń. Najpierw dokładnie je obejrzał, następnie dwoma palcami przejechał wzdłuż tego węża i dałabym sobie głowę uciąć, że brzegi tego śladu zamajaczyły mdłym czerwonym światłem.

-  Od kiedy to masz?

-  Nie mam pojęcia…to znaczy, nie pamiętam.

-  Nie pamiętasz? Co to znaczy?

-  Mam kompletną pustkę w głowie, do momentu aż obudziłam się sama w Rukongai…

-  Hm… chodź ze mną. Natychmiast. – to powiedziawszy szarpnął mnie za dłoń, aż sama mało się nie przewróciłam i zaczął ciągnąć w sobie tylko znanym kierunku.

-  Dokąd idziemy? – spytałam, a w moim sercu rósł niepokój.

-  Do mojego gabinetu. Muszę zrobić niezbędne badania, tudzież wykonać zabieg. Ale to i tak nieważne, bo nic nie będziesz pamiętać.

-  A-ale..jak to?!

---------------------

I...chyba całkiem długie wyszło O.o 

To ja proszę o komentarze i zapraszam do grupy <3