Teraz już wiem.

Witam ;w;
Nie umiem uwierzyć, że piszę tego bloga od 9 miesięcy i dopiero mamy 6 rozdział...O.o
A tak zanim coś - nie było one-shota, bo jestem głupia :c i nie mam nic na swoją obronę. Jak zwykle z resztą. No ale nic, lepiej tego nie rozstrząsać.
I po któreś tam - serdecznie witam wszystkich nowych którzy tu trafili i zdecydowali się przeczytać moje bazgrołki, a jeszcze serdeczniej tych, którzy zostawili po sobie coś C:
I bardzo, bardzo, bardzo dziękuję Mihoshi za jej komentarze i tę chęć by skomentować wszystki notki po kolei. Dopiero teraz dziękuję ale zawsze coś, prawda? <3
I po ostatnie - rozdział dedykuję Murasaki która ma dziś urodziny <3
Życzę Ci wszystkiego najlepszego oraz najlepszego a także najlepszego ^^ A tak poza tym to wszystkiego najlepszego xD I żebyś jak najrzadziej miewała artystyczne doły, bo naprawdę świetnie piszesz i jest wiele osób które Ci to powie :3

Dobrz, bo zaraz słówko ode mnie będzie dłuższe od rozdziału... O.o Zapraszam <3
----------------------------------------------------------------

   Ja wiedziałam. Wiedziałam od samego początku tego parszywego dnia, że to nie jest dobry pomysł. Jakkolwiek wspaniale się nie zaczęło, jakkolwiek także dobrze się rozwijało, choć nie zaprzeczając – coraz gorzej tak wszystko na samym końcu gruchnęło się i zawaliło. Czyli jak zwykle z resztą. Co prawda było w tej sytuacji coś niecodziennego. Nie często się zdarza, że człowiek, a raczej shinigami wisi sobie będąc przybitym do drzewa przez Pustego z ogromnymi szczypcami wbitymi w brzuch. Do tej pory jasny las powoli zaczynał ciemnieć mi w oczach. Chciałam unieść dłoń by otrzeć zbierające się łzy spowodowane paskudnym bólem promieniującym na całe ciało, jednak kompletnie straciłam władzę w swych kończynach. W dodatku ta maszkara która była odpowiedzialna za rozerwanie całkiem sporej części mnie właśnie brała zamach, by uderzyć ponownie. Nagle mignął mi błysk stali, a chwilę potem paskuda zdematerializowała się a ja głucho upadłam na wilgotną ziemię. Ostatkiem sił uniosłam powieki i zobaczyłam przed sobą przerażoną twarz Yumichiki. Poczułam jak unosi mnie na rękach i zaczyna się w szybkim tempie przemieszczać w bliżej nieokreślonym kierunku. Głowa kiwała mi się bezwładnie dopóki nie opadła na jeden bok niemal wtulona w jego klatkę piersiową. Choć nieziemsko kręciło mi się w głowie, potrafiłam choć przez chwilę skupić swoje myśli na jednym pytaniu – czy on uratował mi życie, czy mało go mnie nie pozbawił? A może jedno i drugie? Jednak nie dane było mi się nad tym zastanawiać, bo chwilę potem straciłam przytomność.

***

Poranek tego samego dnia.

  Po wczorajszym dniu obudziłam się wyspana jak niemowlę. Nie dość, że miło spędziłam wieczór, to jeszcze wczorajsza dawka śmiechu sprawiła, że jak uśmiech wkroczył na mą twarz, tak nie chciał zejść. A już w ogóle rozciągał się od ucha do ucha gdy zobaczyłam Yumichikę na odprawie. Sądziłam, że w każdym szczególe postara się odzyskać swój piękny wygląd, jednak nadal można było dostrzec lekko pokarbowane włosy czy blade ślady po dziwnych kolorowych plamach nieznanego pochodzenia.

  Wracając do odprawy – tym razem, o dziwo, pojawił się na niej kapitan. Zaskoczenie na twarzach reszty oficerów podpowiadało mi, że może się teraz stać coś…nieoczekiwanego? Nie wiem, czy tak to można nazwać. Wkroczył do środka z wiszącą mu na ramieniu Yachiru, niosąc pod pachą wielką szklaną kulę z wieloma karteczkami w środku. Zmarszczyłam brwi na ten widok. Co to mogło znaczyć?

  Przecisnęłam się przez tłumek w stronę Ayasegawy i puknęłam go w ramię. Spojrzał na mnie lekko zdziwiony, lecz mimo to nachylił się do mnie, by lepiej usłyszeć moje pytanie.

-  Wiesz o co tu chodzi?

-  Nie za bardzo – pokręcił głową przymykając oczy – wiem tyle, że kapitan wczoraj kazał mi wypisać nazwiska wszystkich członków naszej dywizji., od czego ja się oczywiście sprytnie wywinąłem, w końcu zostałem do wyższych celów stworzony. Podejrzewam, że zaprzątnął do tego jakiegoś nowicjusza, ale co ma zamiar z tym zrobić – nie mam pojęcia.

  Westchnęłam cicho i wróciłam na swoje miejsce obserwując dalsze poczynania dowódcy. Kenpachi postawił szklane naczynie na stole, na którym zaledwie wczoraj piętrzyły się misje, a tuż obok usiadła Kusajishi. Podsunął sobie krzesło i opadł na nie wzdychając ciężko. Po chwili jego usta wykrzywiły się w dzikim uśmiechu, zupełnie, jakby to co szykował miało nam się bardzo nie spodobać. I patrząc na dalsze wydarzenia…nie spodobało się.

 -  Zapewne…eee…myślicie se, co ten wasz kapitan odwala, hę? Otóż przez to, że znów mamy nowych kompanów, przydałoby się dobrać wam nowych partnerów. Czyli w tej misce są wasze nazwiska, wylosujemy po dwa, bla bla bla…i tak wszyscy wiemy jak to się skończy. Nie ma żadnego ‘ale’, ani reklamacji. – uciął kapitan i zanurzył swą ogromną dłoń w misie losując pierwszą parę. A potem następną. I jeszcze jedną. I jeszcze. Moje nazwisko wciąż nie padało i szczerze powiedziawszy bałam się tego momentu. Bo ja wiem do kogo mogliby mnie przydzielić? Dobrze mi się pracowało samej, choć nie ukrywając, pojedyncze misje przeważnie były nudne. Więcej mogło się dziać na wspólnych akcjach. Splotłam ręce pod biustem, zagryzając lekko wargę. Z każdym wyczytanym nazwiskiem rosły moje nerwy.

-  Kyorinu Matsuki – no wreszcie. Teraz kilka sekund oczekiwania na drugie…i…

-  Yumichika Ayasegawa - …ah. Więc to jest ten dźwięk, kiedy życie zawala się pozostawiając po sobie jedynie gruzy? Ręce opadł mi wzdłuż ciała, choć miałam wielką ochotę unieść je ku niebu i paść na kolana pytając ‘za co?!’. Mimo wszystko odezwałam się jak tylko umiałam najgrzeczniej:

-  Że co proszę ja słucham?!

-  Ale że co?! Że ja mam niby pracować…z tym czymś?! – chwilę po mnie odezwał się piórkooki. No…to nie było grzeczne. Wciągnęłam powietrze ze świstem, który było słychać nad wyraz głośno, gdyż cisza w sali zapadła jak makiem zasiał.

-  A ja?! Nie wyobrażam sobie współpracy z nim…nią…nimi…?! - rozłożyłam ręce w zrezygnowanym geście jednocześnie wlepiając w niego wściekłe spojrzenie. Chwilę potem w pomieszczeniu rozległy się gwizdy podpuszczające do kontynuowania wymiany zdań. Jednak chyba Piąty nie chciał się bawić tak grzecznie. Podwinął rękawy i ruszył w moją stronę ze zgrozą w oczach. Byłoby doszło do rękoczynów ku uciesze obecnych oczywiście, gdyby nie przerwał nam kapitan obwieszczając, że jeszcze nie skończyliśmy. Oboje jednocześnie prychnęliśmy, obróciliśmy się tyłem do siebie i wyszliśmy z pomieszczenia nie czekając na końcówkę.

  Wściekła kierowałam się sama właściwie nie wiem dokąd. Nim się zorientowałam, doszłam do czwartego oddziału. Nie zważając na nic ruszyłam na poszukiwania Hanatarou; musiałam z nim porozmawiać, wyżalić się. Na szczęście znalazłam go niedługo potem.

-  Cześć – przywitał się, odkładając miotłę którą aktualnie zamiatał podłogę na korytarzu.

-  Witaj – podeszłam do niego i przytuliłam się, jak za dawnych czasów – masz teraz trochę czasu, czy może przeszkadzam?

-  Nie…dla Ciebie zawsze znajdę chwilę – uśmiechnął się promiennie i razem wyszliśmy się przejść. Spacerowaliśmy trochę rozmawiając o wszystkim i o niczym, lecz wciąż dręczyła mnie dzisiejsza sprawa. Oczywiście on od razu to zauważył i zapytał się co się stało, a ja zaczęłam opowiadać.

*

  Gdy skończyłam mą jakże ciekawą opowieść, czekałam na jego odpowiedź. Szedł przez chwilę w ciszy po czym powiedział:

-  Właściwie, to co w tym złego?

-  Jak to co?! Ja nie mogę z nim pracować! – zdenerwowałam się i stanęłam naprzeciw niego – on jest…zarozumiały, okropny, zarozumiały, chamski, zarozumiały…praca z kimś takim bezpowrotnie pozostawiłaby zmiany na mojej psychice… - urwałam czując rosnący niepokój w miarę zmieniającego się wyrazu twarzy Hamady. Był coraz bardziej przerażony i zmieszany. Olśniło mnie…bo  w tej sytuacji, to mogło oznaczać tylko jedno… - proszę, Cię…nie mów mi tylko, że on stoi właśnie za mną i wszystko słyszy…

-  Sam Ci o tym powiem, byś nie musiała wątpić w prawdziwość tych słów – usłyszałam zimny głos tuż przy swoim uchu. Głos, który rozpoznałabym wszędzie i głos, który był zapowiedzią nadchodzących wydarzeń. Niezbyt miłych wydarzeń. Nie wiem, czego mogłabym się po nim spodziewać, lecz gdy się odwróciłam do niego przodem zobaczyłam tylko odchodzące plecy. Coś podpowiadało mi, że była to tylko cisza przed burzą. Paskudną, pełną deszczu i grzmotów burzą.

-  Powiedz mi, Hana, czy można mieć większego pecha…?

*

-  Rusz się, mamy misję – wciąż tak samo chłodny ton. Jestem ciekawa, czy kiedyś mu przejdzie.

-  Tak jest! – zasalutowałam mu i ruszyłam za nim cichuteńko jak mysz. Miałam tę świadomość, że dziś już sobie wystarczająco nagrabiłam i teraz muszę poczekać aż ochłonie. Zdałam się kompletnie na niego – mógł mnie teraz wyprowadzić w pole i tam zostawić, a ja nawet bym się nie zorientowała. Chciałam zapytać o szczegóły, lecz on mnie uprzedził.

-  Naszym przeciwnikiem ma być jeden pusty, ale za to strasznie silny. Podobnież ma kilkunastu ‘pomocników’, takich słabszych. Z nimi powinniśmy uwinąć się szybciej. – zakończył wciąż patrząc tylko przed siebie.

-  Tak jest – rzuciłam nieco ciszej niż przedtem. Mimo tego, że czułam, że powiedziałam prawdę, nieswojo mi z tym było. Mój osąd zdecydowanie aż ociekał subiektywnością. Jednak nie dane mi było zastanawiać się nad tym dłużej, gdyż niedługo potem dotarliśmy do naszego celu. Na środku rozległej polanki kłębiły się mniejsze poczwary wokół…jakiegoś zwierzęcia rozszarpując je i zjadając, natomiast nasz główny przeciwnik leżał obok grzebiąc sobie ogromnymi szczypcami w niewiele mniejszych zębach. Od pasa w dół przypominał człowieka, jednak wyżej był niemal jak ogromny krab.

  Obserwowaliśmy ich przez chwilę, aż w końcu grupka tych mniejszych rozstąpiła się na boki zostawiając po sobie kupkę kości i plamę krwi powoli wsiąkającą w trawę. Czułam jak zaczyna mi się kręcić w głowie, lecz szybko ochłonęłam, bo mój…partner…dał mi sygnał że mam wkraczać. Z tymi kilkoma słabeuszami poradziliśmy sobie nadzwyczaj szybko i po cichu. Jak ninja normalnie. Ostatecznie został tylko ten ważny. Chcieliśmy zaatakować z zaskoczenia, jednak on chyba musiał coś zwęszyć, bo wykonał szybki unik. Zaczęliśmy walczyć w ciszy jednak po chwili Ayasegawa kazał mi się wycofać. W sensie że odejść i dać jemu się zabawić. Chciałam mu coś, powiedzieć, lecz powstrzymałam się będąc przeszyta wzrokiem jego fioletowych tęczówek. Odsunęłam się pod drzewo i nie mając nic lepszego do roboty zaczęłam rozmyślać. Jednak proces ten został przerwany przez szczypce, które z prędkością światła świsnęły mi koło ucha. Zawał. Zawał jak nic. Złapałam się za szybko bijące serce i po chwili spojrzałam na walczących. To krabopodobne coś zostało pozbawione szczypca, lecz na nieszczęście na miejsce tego jednego wyrosły dwa kolejne. W sumie nawet to nie powstrzymało mnie by nie krzyknąć rozeźlona:

-  Hej! Mógłbyś uważać jak odcinasz te cholerstwa! Byłbyś mnie zabił!

-  Świat podziękowałby mi później. Mimo wszystko nawet jeśli nie walczysz to uważaj, bo długo nie pożyjesz – odparł, odskakując od atakującego go Pustego.

-  Czyli nie zaprzeczasz, że zrobiłeś to specjalnie?

-  Ani też nie potwierdzam – uśmiechnął się chytrze.

  Prychnęłam niczym rozjuszona kotka, jednak postanowiłam, że zemszczę się jak wrócimy do Seireitei. Chwilę potem stwierdziłam, że obmyślę specjalnie dla niego jakiś wyjątkowo paskudny plan, bo jeszcze dwa razy musiałam unikać fruwających części maszkary. W końcu doszłam do wniosku, że najbezpieczniej będzie dla mnie zejść z polanki gdzieś w las i tam przeczekać. Mój niepokój i tak zaczął rosnąć, bo zaledwie moment później przestałam słyszeć jakiekolwiek dźwięki walki. Rozejrzałam się, jednak mimo światła słońca przebijającego się przez korony drzew nie dojrzałam nic a nic. Jednak po chwili poczułam i to nad wyraz wyraźnie. A moment później wisiałam już na drzewie zaatakowana w sposób, w jaki atakuje się nowicjuszy. Wstyd, że ja nie mogę. A mógł tego stwora lepiej pilnować…

  I tak znaleźliśmy się w punkcie wyjścia. Chwilę powisiałam, zostałam uratowana przez rycerza na białym…wróć. Przez Yumichikę, a następnie urwał mi się film. Żyć, nie umierać. Teraz to powiedzenia nabiera dwuznaczności.

***

  Obudziłam się w pomieszczeniu, którego zupełnie nie kojarzyłam. Otaczały mnie biały ściany a nade mną wisiał tejże barwy sufit. Po chwili zdałam sobie sprawę, że nie jestem tu sama. Jako pierwszego zauważyłam Hanę – odetchnął z ulgą gdy mnie zobaczył.

-  Co się stało? Gdzie ja jestem? – spytałam, choć sprawiło mi to duży problem przez okropną suchość w gardle. Chłopak musiał to dostrzec, bo zaraz przystawił mi do ust szklankę z wodą, którą wypiłam łapczywie niemal się krztusząc.

-  Jesteś w oddziale czwartym. Miałaś….wypadek… - urwał nie wiedząc co dalej powiedzieć, lecz wystarczyło jedno moje spojrzenie by się uśmiechnął, mając pewność, że nie musi kończyć. Ja sama postanowiłam unieść się chociaż trochę wyżej, więc uniosłam głowę i podparłam się łokciami. Już miała przesunąć się trochę w górę, gdy nagle tuż przed sobą zobaczyłam twarz kapitana Kurotsuchi’ego, co spowodowało, że opadłam z powrotem na poduszkę…a raczej na metalowe wezgłowie z głuchym krzykiem dobywającym się z mego gardła. Wydawało mi się, że jeśli to jest czwarta dywizja, to oni tu mają pomóc wyzdrowieć, a nie przeprowadzać na tamtą stronę za pomocą zawału.

-  Dzień dobry…kapitanie…- powiedziałam cicho, ostatecznie się jednak podnosząc do siadu, mimo bólu w brzuchu. On natomiast uniósł lekko brew po czym uśmiechnął się lekko.

-  Widzę, że powoli uczysz się szacunku dla tych, którym się on należy. Ale wracając, nie po to tu jestem, by uczyć Cię dobrych manier. Właściwie to nie musisz….na razie, wiedzieć po co tu jestem. – pogładził się kciukiem po brodzie, po czym notując coś na kartce, wyszedł z pomieszczenia.

  Odprowadzając go wzrokiem zarejestrowałam obecność Yumichiki, co już kompletnie wywołało u mnie szok.

-  Jak długo tu jesteś?

-  Wystarczająco – odparł zdawkowo, po czym uniósł na mnie swój wzrok. Nawet z pewnej odległości mogłam dostrzec cienie pod oczami i ogólnie malujące się na jego twarzy zmęczenie.

-  Coś Ci się stało? – zapytałam wbrew sobie.

-  Wyrzuty sumienia. Ot co.

-  To…może ja was opuszczę na chwilę… - wtrącił Yamada i szybko wyszedł.

-  Też się powinienem zbierać. Mnie w ogóle nie powinno tu być. – rzucił i skierował się do drzwi, jednak ja go zatrzymałam, czując, że potem może nie być ku temu okazji.

-  Zaczekaj, chciałabym Ci zadać pytanie.

-  Tak? – obrócił się do mnie stając w progu.

-  Dlaczego? Dlaczego Ty dla mnie taki jesteś? Od samego początku, od naszego pierwszego spotkania. Co ja Ci takiego zrobiłam?

-  To jest więcej niż pytanie. To jest kilka pytań…

-  Mniejsza z tym. Odpowiedz – nie dałam się zbić z pantałyku.

-  Naprawdę chcesz wiedzieć? – zaśmiał się, można by powiedzieć nawet że szyderczo – Mogę Ci powiedzieć. Jeszcze w Akademii, to były tylko zwykłe docinki. Zainteresowałaś mnie, nie powiem że nie i ja nie byłem odpowiedzialny za to, jak to odbierzesz. Jednak gdy dostałaś się tutaj, tak po prostu…wkurza mnie taki typ człowieka jak ty. Nawet na tej misji pokazałaś, jak łatwo Cię podejść. Zastanów się, czy nadajesz się do tego oddziału, bo to nie są przelewki. Naucz się porządnie walczyć, mieć oczy dookoła głowy bo inaczej długo tu miejsca nie zagrzejesz i wcale nie mam na myśli zwolnienia. Póki co, pamiętaj także o przepaści jaka nas dzieli. Nigdy nie będziesz równa mi, więc nawet nie próbuj. Wiąże się z tym także fakt, że powinnaś zwracać się do mnie odpowiednio, czego jak na razie nie przestrzegasz. Mam kontynuować?

  Patrzyłam na niego z opuszczoną szczęką. Po chwili zamknęłam usta zdając sobie sprawę, że wcale nie poprawiam się w jego oczach. Opuściłam wzrok na koc i cicho powiedziałam:

-  Nie. Nie musisz…Yumichika…-kun. – ledwo mi to przez gardło przeszło.

-  Tak jest o wiele lepiej. Tak trudno było? – spytał zostawiając to pytanie bez odpowiedzi i wychodząc z pomieszczenia.

  Sama nie wiem jak długo tak siedziałam, skubiąc pościel. Myślałam nad tym co dziś usłyszałam i zastanawiałam się czy naprawdę to wszystko tak wygląda. W końcu usłyszałam kroki na korytarzu, co mogło oznaczać, że Hana wraca, lecz ja nie miałam teraz ochoty na rozmowę z nikim. Położyłam się tyłem do drzwi, udając że śpię. Yamada wszedł do środka i westchnął cicho. Przykrył mnie szczelniej kocem, zgasił światło i zostawił mnie. A ja długo nie mogłam zasnąć wpatrując się w księżyc jaśniejący na nocnym niebie. Nikt nawet sobie nie wyobraża, jak bardzo chciałam się teraz zamienić z nim miejscami i znaleźć się jak najdalej stąd. 

-------------------------------------------------------

Pewne miejsca mogą budzić pewne wątpliwości...ale mam nadzieję, że domyślicie się o co mi chodzi xD