Zaczniemy od nowa?

Udało się ;______; myślałam, że nie urodzę tego dziś i jeszcze jutro będę się męczyć, ale się udało ;_;
I w ogóle, to pewnie zauważycie, ale dodaję nowy rozdział po...*werble proszę TARARARARARARARARARARARARA* TRZECH TYGODNIACH! to chyba mój nowy rekord ;w;
Miało być szybciej, ale się szlabanik trafił >.>
To ja już nie zanudzam, tylko zapraszam :3
PS - dziękuję bardzo Saphirze za to, że dzięki niej naprawdę poczułam się jak ktoś ważny ;w;
Oczywiście czuję się też tak dzięki wszystkim wam - w końcu 2802 wyświetlenia to coś, nie? ^^
-------------------------------------

Oddział 4 opuściłam już po kilku dniach. Ten fenomen wzbudził zainteresowanie nawet samej pani kapitan Unohany. Doprawdy zaskakującym był fakt, że tak poważna rana zregenerowała się tak szybko. Pomińmy oczywiście to, że w ogóle udało mi się przeżyć. Po utracie takiej ilości krwi powinnam już dawno wyzionąć ducha, natomiast ja sobie teraz stoję przed budynkiem szpitala i wdycham późnowiosenne powietrze i z niejaką radością witam promienie słońca na swej twarzy. Tylko teraz się tak z tego cieszę, bo ostatni czas spędziłam w zamkniętej sali. Słońce w tym miejscu było niesamowitą rutyną - nikt nie bawił się w to by urozmaicić pogodę w Seireitei. Poza tym według wszystkich nie miało to sensu - takie zmiany atmosferyczne mogły wiele zepsuć, a mnie jako niewiele znaczącej w całej społeczności miłośniczce deszczu pozostawało jedynie się z tym pogodzić.

  Jednakowoż fakt tej niezmiennej pogody w tej chwili stanowił moje najmniejsze zmartwienie. Zaszczytne, a może i nie, pierwsze miejsce na liście moich problemów zajmował mężczyzna, który aktualnie piastował piąte miejsce wśród oficerów dywizji 11. Naprawdę ostatnią rzeczą, którą chciałabym dziś zrobić to spotkać się nim twarzą w twarz. A jakbym miała jeszcze wymienić z nim zdanie to już bym miała atrakcji na cały dzień. A ta cała niechęć do spotkania sprawiła że niemal niemożliwym dla mnie stało się zjawienie się we własnym oddziale. W końcu on mieszkał tuż obok. A jeszcze paskudniejszym aspektem sprawy był fakt, że od niedawna staliśmy się partnerami w pracy. To wszystko nawzajem się wykluczało, przez co czułam się bardziej zagubiona. Wiedziałam, że nie będę mogła go wiecznie unikać, to było po prostu niewykonalne.

  Westchnęłam cicho i przymrużyłam oczy. Słońce dopiero wstępowało na nieboskłon, gdyż ranek wciąż był wczesny. Postanowiłam, że po prostu na razie się gdzieś przyczaję i wszystkiemu stawię czoła. Jutro.

 

                                                                            *

 

Tuptałam sobie po krętych uliczkach Seireitei, bez większego celu. Wiedziałam, że znajduję się w miejscu najbardziej oddalonym od swojej swojej dywizji, choć znając swoje szczęście - Yumichikę mogłam spotkać nawet tu. Nie zdawało się to jakoś szczególnie prawdopodobne zważając na fakt, że o takie porze jest tu bardzo mało ludzi. A przez 'mało ludzi' chcę powiedzieć 'ani jednego' ma się rozumieć. To dość dziwne, ale nadawało temu miejscu pewnego uroku. Właściwie idąc tak, doszłam do samej granicy Dworu, toteż tuż przede mną rozciągał się długi mur zarówno w jedną stronę jak i w drugą. Nawet nie próbowałam go dotknąć, gdyż w mojej głowie wciąż trzymały się takie informacje jak na przykład ta, że zbudowany został z kamienia Sekkiseki. Zamiast tego wskoczyłam na budynek tuż obok i wyciągając się jak najwyżej się dało, spróbowałam zajrzeć poza mur. Niestety nie byłam w stanie dojrzeć więcej niż zielone czuby drzew. Ah, ta natura.

  Nieco zawiedziona zeskoczyłam na dół, by ponowić swą wędrówkę. Na domiar złego zdałam sobie sprawę, że nic nie wyjdzie z moich prób unikania wszystkiego co piórkowe. Bo los mnie nie lubi. Bo nie mam pieska. Bo zupa była za słona. Bo on tu stoi i na mnie patrzy. Skrzywiłam się lekko, co się tylko pogłębiło gdy usłyszałam chłodny głos.

- Długo miałbym cię jeszcze szukać? Jakbyś nie pamiętała to mamy pewną pracę do wykonania i cudnie by było gdybyśmy wyruszyli. Wreszcie.

- Tak, tak. - mruknęłam idąc za nim. Co jak co, ale korona to by mu z głowy nie spadła, a język nie usechł gdyby odzywał się nieco milej.

POZIOM ZŁOŚCI - zirytowana.

  Niedługo potem dotarliśmy na miejsce. Tym razem Yumichika nakazał mi się nie wtrącać zanim zdążyłam sięgnąć ręką do katany. Posłusznie odsunęłam się na bok, choć zdenerwowana zapytałam sama siebie - skoro i tak mam tu nic nie robić to po kiego grzyba miałam z nim tu iść? Jako ewentualne ratowanie tyłka czy miałam się przebrać za pomponiarę i dopingować go? Wzdrygnęłam się na myśl o drugiej sytuacji i prychając cicho, usiadłam skrzyżnie pod drzewem.

  Przypatrywałam się jego poczynaniom z usilnie ukrywanym zainteresowaniem. Cała jego walka z przeciwnikami z każdej strony oblana była wdziękiem i zgrabnymi ruchami, sprawiając, że całość podana była dla widza jako jedyne w swoim rodzaju przedstawienie. Nie powiem, nawet miło się patrzyło. Ale zawsze znajdzie się ktoś, komu spektakl się nie spodoba. Na tylu przeciwników z którymi Piąty radził sobie nad wyraz dobrze, znalazła się czarna owca, która chciała go zajść od tyłu, a której fioletowowłosy najwyraźniej nie słyszał. Jeżeli nie chciałam targać go na mym biednym ramieniu z powrotem do Soul Society, musiałam zainterweniować. Szybkim ruchem skoczyłam w górę, wyciągając po drodze mojego Zanpakutou i jednym cięciem niszcząc Hollowa. Wylądowałam kawałek dalej, wykonując spektakularnego fikołka. Kątem oka zauważyłam, że Piórkowaty zatrzymał się na chwilę i spojrzał na mnie szeroko otwartymi oczyma, jednak chwilę potem bez słowa wrócił do walki. No tak, przecież nie powinnam spodziewać niczego typu "dziękuję", "nic ci nie jest" czy chociażby "co ty odwalasz, kretynko?!". Trzeba mi się pogodzić z moją drugoplanową rolą w całej tej historii i z brodą uniesioną do góry przeć na przód przez życie. A nie. Jak będę mieć głowę w górze, to nie zauważę pułapek czyhających na mnie na ziemi, tak jak ten wystający korzeń na ziemi przed chwilą. Zebrałam swoje potknięte ciało z ziemi i usunęłam się z powrotem ze sceny, czekając, aż kurtyna opadnie. Ale dziś zarzucam metaforami, nie ma co.

  Mimo wszystko miałam pewien procent nadziei, minimalny bo minimalny ale jednak, że po zakończonej potyczce usłyszę cokolwiek co miałoby oznaczać podziękowania. Myliłam się. Oh, jakże się paskudnie myliłam. Korona na tej jego fioletowej łepetynie trzyma się nadzwyczaj mocno.

POZIOM ZŁOŚCI - zdenerwowana.

  Zaraz po jego spektakularnej walce wróciliśmy do Seireitei w całkowitej ciszy; on szybkim, sprężystym krokiem z przodu, ja wlokąca się niemiłosiernie i masująca obolały tyłek gdzieś z tyłu. Tuż przy bramie do naszego oddziału Yumichika gdzieś się zgubił, natomiast ja nie przejęłam się z tego powodu jakoś specjalnie. Ruszyłam do siebie by wziąć jakiś odświeżający prysznic zarówno dla ciała jak i zszarganych nerwów. Jak pomyślałam, tak też zrobiłam. Niestety moja rześkość objęła jedynie tę pierwszą zamierzoną partię, gdyż nic nie potrafiło mnie dziś uspokoić. Westchnęłam tylko nad tym i już ubrana opuściłam swoją kwaterę.

  Jedyne z czego się cieszyłam to fakt, że mój dyżur dotyczący sprzątania czekał na mnie dopiero w przyszłym tygodniu. Ta myśl, że nie będę musiała dziś tańcować z miotłą po placu była takim małym promyczkiem rozświetlającym moje ponure myśli. Ale oczywiście...do czasu...

  Szłam sobie spokojnie pomiędzy koszarami, nie zawadzając nikomu. A przynajmniej tak mi się wydawało. Bo przecież jest tu ktoś, komu wystarczy fakt, że oddycham tym samym powietrzem by mnie zganić. I ten ktoś, właśnie dziś dyżurował ze zmiataczką. To znaczy powinien, jednak nie bardzo kwapił się do czynienia tego. Chyba że patrzenie ze zgrozą na szczotkę można uznać za jakąś pożyteczną pracę. Coś gdzieś tam w środku mnie podpowiadało mi, żebym nie wchodziła w pole jego widzenia, jednak było już za późno.

- Matsuki? Pozwól no tu na chwileczkę - powiedział fałszywie serdecznym głosem, machając do mnie ręką.

- Muszę? - jęknęłam, zaczynając człapać powolutku, by w razie czego móc szybko się wycofać.

- Ależ oczywiście że nie. Ty CHCESZ tu podejść - położył nacisk na to słowo, a już wiedziałam, że odwrotu nie będzie. Wyrzucałam sobie swoją głupotę i przeklinałam jego lenistwo.

- Jak zapewne widzisz, dziś nadeszła moja kolej na uprzątnięcie tego syf...nieporządku. Niestety ja, choć wielce nad tym ubolewam, mam inne ważne i z pewnością piękniejsze rzezy do roboty. Oczywiście bardzo bym chciał zająć się tym i własnoręcznie doprowadzić nasz oddział do względnie pięknego stanu, jednakże po prostu nie starczyłoby mi na to wszystko czasu. Tak się czuje shinigami, który pracuje naprawdę...- czy ja wyczuwam tu aluzję do mojej osoby..? - ...poza tym, jak sama pewnie dobrze wiesz...

- Zostałem do wyższych celów stworzony - mruknęłam pod nosem, na co on urwał.

- Słucham? - uniósł brew.

- A nie nic nic. Mówię właśnie sobie, jak bardzo ucieszona jestem z faktu, że będę mogła wyręczyć cię w twej pracy jednocześnie umożliwiając ci zrobienie tego całego mnóstwa szlachetnych czynów. Duma mnie rozpiera i oblewa całą aż po koniuszki stóp - syknęłam przesłodzonym głosem niemal wyrywając mu miotłę z dłoni.

- Ja też się cieszę z tego powodu. Życzę powodzenia - uśmiechnął się na odchodnym szybko znikając za zakrętem. Miałam ochotę wrzasnąć i rzucić tą szczotą w jego schludną fryzurę, ale w porę się powstrzymałam. Kto wie, jakby się to mogło dla mnie skończyć. Wzięłam kilka głębokich oddechów i policzyłam do dziesięciu. A potem jeszcze raz. I jeszcze jeden. Nie podziałało, więc włożyłam całą siłę w zamiatanie.

POZIOM ZŁOŚCI - wściekła jak osa.

  Zanim zdążyłam skończyć swoją-nieswoją działkę sprzątania, miotła leżała po ścianą połamana na drobne kawałeczki. Trochę mi jej było żal, co jak co ale ona nie miała w tym wszystkim swojej winy, jednak sytuacja wymagała ofiar. Westchnęłam już sama nie wiem po raz który dziś i przeczesując palcami włosy ruszyłam do swojego mieszkanka. Marzyłam tylko o tym, by bez żadnych kolejnych kłótni walnąć się teraz do łóżka i przespać cały tydzień. Jednak marzenia się nie spełniają. A przynajmniej te moje. Usłyszałam głos. Tak dobrze znany mi głos. Głos, który teraz wołał moje imię. Odwróciłam zaspane oczy i aż zaskamlałam na widok przede mną. Stał tam Piórkowaty i kilku shinigamich z naszego oddziału poza stopniem oficerskim, którzy trzymali dość sporą...puszkę z czerwoną farbą. Ja już wiedziałam o co chodzi. Powinnam się zatrudnić jako jasnowidz, kurde.

POZIOM ZŁOŚCI - zaraz wybuchnie.

  Poza nimi znajdowało się mnóstwo innych członków naszej kochanej dywizji. Bez słowa ruszyłam w ich stronę, a gdy się zatrzymałam, podparłam się dłońmi po boki i spytałam w miarę wyzywającym tonem:

- O co chodzi? Miałam inne plany, w których Ciebie nie uwzględniałam.

- Zaraz, po co tak niegrzecznie od razu? Chciałem Cię tylko poprosić, byś pomogła kolegom. Mają zanieść tę puszkę kapitanowi Ukitake, bo sama dobrze wiesz, że on dźwigać nie może - uśmiechnął się szyderczo wciskając mi w ręce farbę, mało mnie nie przewracając i przy okazji nie rozchlapując jej. On naprawdę musiał czerpać jakąś niesamowitą przyjemność z dręczenia mnie.

POZIOM ZŁOŚCI - na granicy.

- No już, pędź do oddziału, kapitan czeka - rzucił słodko klepiąc mnie w plecy. Warknęłam cicho, ale następne wydarzenia skłoniły mnie do nieco głośniejszych czynności. Wszystko działo się w ułamkach sekundy - najpierw sobie szłam, potem o coś zahaczyłam, a następnie zaryłam szczęką w żwir jednocześnie rozlewając czerwoną ciecz na całą siebie. W pierwszej chwili nie wiedziałam co się stało, lecz gdy usłyszałam głośne śmiechy nie tylko za sobą, ale też wszędzie dookoła, byłam już aż nadto pewna.

POZIOM ZŁOŚCI - bum.

  Wcześniej czułam się upokorzona, ale teraz miarka się przebrała, drogi panie Piąty. Wstałam z ziemi ignorując wyśmiewających mnie mężczyzn za wyjątkiem tego jednego jedynego, w którego wlepiłam wściekły, przeszywający wzrok szarych tęczówek. Podeszłam do niego i zwyczajnie pchnęłam go do tyłu, a on nie spodziewając się ataku z mojej strony mało nie upadł.

- NIE ISTNIEJĄ SŁOWA, KTÓRE MOGŁYBY OPISAĆ, JAK BARDZO CIĘ W TEJ CHWILI NIENAWIDZĘ! CAŁY DZISIEJSZY DZIEŃ BEZ PARDONU DEPCZESZ MOJĄ GODNOŚĆ! POMIATASZ MNĄ, WYKORZYSTUJESZ, NAŚMIEWASZ SIĘ! JESZCZE KILKA DNI TEMU Z SATYSFAKCJĄ MÓWIŁEŚ MI, JAK BARDZO ZA MNĄ NIE PRZEPADASZ, BO MOJE ZACHOWANIE JEST NIEODPOWIEDNIE W STOSUNKU DO KOGOŚ, KTO JEST WYŻEJ POSTAWIONY ODE MNIE, ALE, DROGI PANIE YUMICHIKO, CZY TO NIE DZIAŁA PRZYPADKIEM TEŻ W DRUGĄ STRONĘ?! JEŻELI CHCESZ BYĆ SZANOWANY - SZANUJ! A SWOIM ZACHOWANIEM DOWIODŁEŚ, JAK WIELKIM JESTEŚ KRETYNEM SKORO TEGO NIE ROZUMIESZ I JAK BARDZO NIE ZASŁUGUJESZ NA TO, BY CIĘ SZANOWAĆ! TO TYLE W TYM TEMACIE! - wrzeszczałam jak opętana, wiedziona jedynie impulsem. Gdy tylko urwałam, ciężko oddychając, zwróciłam swoją uwagę na to, że dookoła zapadła cisza tak gęsta, że można by ją kataną kroić. Rozejrzałam się w koło widząc czysty szok na twarzach obecnych, a ostatecznie zwróciłam swą twarz w stronę tego, którego przed chwilą zjechałam. Miał szeroko otwarte oczy i wpatrywał się we mnie w czystym osłupieniu.

  Po chwili całe emocje ze mnie opadły i tak naprawdę, w całej okazałości dotarło do mnie to, co przed chwilą wykrzyczałam. Zdołałam jedynie zakryć sobie usta dłońmi i wymamrotać niewyraźnie "przepraszam" zanim stamtąd uciekłam. Podejrzewam, że jeśli zostałabym tam choć chwilę dłużej, skusiłabym los i już więcej nie zobaczyłabym światła słonecznego.

  Biegłam na oślep nie zwracając uwagi na zdziwiony wzrok innych. Musiałam wyglądać przekomicznie cała utytłana czerwoną farbą, choć mi do śmiechu nie było. Z każdą chwilą, grabiłam sobie coraz bardziej. Miałam teraz to nieludzkie wrażanie, że nie dam rady sobie już nigdzie znaleźć miejsca.

  Ostatecznie dobiegłam do dywizji 9, gdzie od razu skierowałam się do kwatery trzeciego oficera. Zatrzymałam się tuż przed drzwiami łapiąc oddech i opierając dłonie na kolanach. Gdy już się lekko uspokoiłam, zapukałam do drzwi. Nie wiem, czy Shion bardziej zdziwił się dlatego, że zobaczył mnie, czy dlatego, że cała byłam czerwona. Mimo wszystko wpuścił mnie bez słowa. Weszłam do środka, lecz zatrzymałam się na środku pomieszczenia nie bardzo wiedząc co ze sobą zrobić - cokolwiek bym uczyniła, zostawiłabym po sobie paskudne plamy. Jednak i tak stwierdziłam, że powinnam go oświecić dlaczego w ogóle tu jestem

-  Słuchaj, wybacz, że tak tu wparowałam, ale musisz mnie przetrzymać przez pewien czas. Właśnie zrobiłam największą głupotę w moim życiu, której chyba będę żałować po wieki. - mruknęłam spuszczając głowę. On tylko podszedł do mnie i poklepał po czystym fragmencie ramienia i powiedział:

-  Zaraz wszystko mi opowiesz, ale najpierw idź się umyj - uśmiechnął się pokazując mi drogę do łazienki. Odwzajemniłam uśmiech i ruszyłam się zmierzyć ze szkarłatną cieczą. 

 

                                                                                 *

 

  Po pewnym czasie, gdy już uporałam się z plamami a także opowiedziałam swemu przyjacielowi o zaistniałej sytuacji, on zaczął się po prostu śmiać.

-  Hej! To nie jest śmieszne - burknęłam splatając ręce na piersiach.

-  Ależ oczywiście, że jest - wydusił krztusząc się.

-  ...no, może troszeczkę - uśmiechnęłam się lekko, lecz po chwili spochmurniałam z powrotem - kurde. To wcale nie jest tak, że ja go nienawidzę czy coś. Po prostu wściekła byłam i padło kilka słów za dużo. I jak ja się mam nicy z tego teraz wyplątać...?

-  A po co miałabyś się z tego wyplątywać? - spytał już całkiem poważnie, na co ja uniosłam brew - sama zobacz - jako takiej krzywdy ci zrobić nie może, to nie jest jego dewiza. Poza tym on nie jest całym twoim światem. Zawsze masz mnie, Renji'ego, Hanę i wielu innych którzy są do ciebie nastawieni o wiele serdeczniej, no nie?

  Ziarnko prawdy czuwało w jego wypowiedzi, by teraz ładnie wykiełkować w moim sercu. Miał rację - wcale nie powinnam się go obawiać - ja tylko powiedziałam prawdę. Prosto w twarz, bez owijania w bawełnę. Jeżeli chciałby mi coś zrobić za to, że byłam szczera, to on chyba naprawdę głupi musi być. Sama się do siebie uśmiechnęłam, dochodząc do takich wniosków; od razu mi się lepiej na sercu zrobiło. Spojrzałam serdecznie na Shiona - jego obecność zawsze podnosiła mnie na duchu, a gdy mi doradzał, zawsze do brze na tym wychodziłam. Naprawdę cieszyłam się, że mam takich przyjaciół.

  Siedziałam u niego do wieczora, gadając o różnych pierdołach. Gdy zaczęło się ściemniać, postanowiłam zbierać się do siebie i odespać cały ten dzień. Jeszcze raz bardzo mu podziękowałam i ruszyłam do siebie. Wędrując po dachach, ta podróż nie zajęła mi długo - już kilkanaście minut później zeskakiwałam przed swoje drzwi i właśnie miałam je otwierać, gdy gdzieś z boku usłyszałam głos, którego na dziś miałam serdecznie dość. Zaprzestałam swej czynności i spojrzałam wprost na mego sąsiada, mimo wszystko obawiając się słów, które za chwilę padną.

-  Um...Matsuki...ja... - nie możliwe, on się jąka? - chciałem, byś wiedziała, że nie jestem zły. Dotarło do mnie, że w twoich słowach było wiele racji. Może naprawdę jestem kretynem - zaśmiał się cicho - choć to określenie do najpiękniejszych nie należy. Można by było wymyślić coś...

-  Zaraz czekaj, bo chyba się zgubiłam - chcesz mi powiedzieć, że ty się ze mną w czymś zgadzasz? - tyle szoku na raz, chyba zaraz zawału dostanę od nadmiaru tych wydarzeń.

-  W sumie to tak. I mam jedno pytanie - może zaczęlibyśmy wszystko od początku? W sensie, naszą znajomość. W końcu jesteśmy na siebie skazani, czyż nie? - uśmiechnął się przymilnie, na co mi już kompletnie opadła szczęka. Ale po chwili odzyskałam rezon.

-  Niech pomyślę...nie. - rzuciłam, sięgając dłonią do drzwi.

-  Wiedziałem od razu, że się zgo...zaraz, co!? Nie zgadzasz się? Jak to? - teraz to on się zszokował, haha - punkt dla mnie.

- Tak to. Myślisz, że jestem w stanie od tak puścić w niepamięć wszystkie nasze scysje, tak po prostu zapomnieć? To nie w moim stylu. Ja wybaczam, ale nie zapominam - powiedziałam wpatrując się w niego uważnie.

-  Czyli...to może tak...um...rgh... - po chwili ciszy, wydawał się, jakby walczył sam ze sobą, aż w końcu przegrał - ...wybaczysz mi?

-  Tak już lepiej - uśmiechnęłam się promiennie i otworzyłam drzwi, a na odchodnym rzuciłam - oczywiście, że tak, panie Piórkowaty.

  Zamknęłam drzwi, nim dobiegł do mnie protestujący głos Yumichiki.
-------------------------------
Liczę, że się spodobało ;______;