Spóźniona

Wróciłam~!
Znów dwa miesiące mnie nie było...eh, to moje lenistwo ._. Ale w zamian za to oferuję wam rozdział, z którego jestem dumna. W sumie...pisałam go jakby w transie. Długo na niego czekałam. Nawet mam nastrojową muzyczkę.
Jako pierwszą zaoferuję nieśmiertelne Never meant to belong, lub też bliczowe Will of the heart.. W następnej kolejności proponuję DIR EN GREY - NAMAMEKASHIKI ANSOKU, TAMERAI NI HOHOEMI [UNPLUGGED] . W rozdziale zaznaczę, gdzie należałoby włączyć.
 Liczę, że rozdział się spodoba i zapraszam. 
-------------------------------------------------------------------------------

  Długi korytarz…nie. Długi i ciemny korytarz. Puste ściany, nisko sklepiony sufit z nieco przerażającymi kryształowymi żyrandolami. Na samym końcu…na samym końcu ktoś jest. Musi się dowiedzieć, kto to. Wie, że to nie da jej spokoju.

  Bordowowłosa dziewczyna leżąca do tej pory na szorstkim dywanie ciągnącym się aż do samego końca wstała i podtrzymując się na pustych ścianach ruszyła do przodu.

  Miała wrażenie, że ten korytarz nigdy się nie skończy. Że nigdy nie dojdzie do postaci stojących u jego kresu. Że pozostanie w nim na zawsze. Ten strach spowodował, że puściła się biegiem niemalże potykając o własne nogi. W rytm jej kroków ściany zaczęły falować, lampy drżeć, grożąc upadkiem na jej głowę. Słyszała głosy w swojej głowie. Wyły, krzyczały, szeptały…okropnie rozbolała ją od nich głowa, były jak gwoździe, które ktoś jej wbijał w głowę. Chwyciła się dłońmi za uszy, lecz nic to nie dawało. Traciła koncentrację, zwalniała bieg. Jeszcze przez chwilę myślała, że sama zacznie wyć, o ile nie rozsadzą jej czaszki. Uchyliła załzawione od bólu oczy wciąż nie widząc, by jakkolwiek posunęła się do przodu. Zatrzymała się. Padła na kolana. Zwątpiła.

  I nagle wszystko się skończyło. Głosy ucichły. Otarła łzy wierzchem dłoni, czując ogromną ulgę, gdy ból zelżał. Rozejrzała się w około – nie była już w korytarzu. Znajdowała się na jego końcu. Spodziewała się jakiegoś pokoju…lub po prostu końca korytarza. Znalazła się na skraju urwiska.

  Nieco głębiej stały te postacie. To były trzy kobiety. Śmiały się. Jedna z nich trzymała kawałek utkanego materiału, druga podtrzymywała nić, która z niego wystawała, a trzecia szykowała się do odcięcia jej. Już miała zatrzasnąć metalowe ramiona gdy wszystkie spojrzały na dziewczynę. Całe jej serce przejął nagle chłód strachu. Krzyknęła, lecz z jej ust nie wydobył się żaden dźwięk. Bała się niesamowicie. Zupełnie jakby po ucięciu nici miał się zawalić cały świat. Ale nie mogła temu zapobiec.

  I one o tym wiedziały. Zaśmiały się jeszcze głośniej i zatrzasnęły nożyce. Materiał trzymany w rękach pierwszej rozsypał się w proch i rozwiał się niesiony podmuchem wiatru. Dziewczyna wstała patrząc z przerażeniem na nie. One powoli zaczęły się przesuwać w jej stronę. Nagle uniosły się w górę i zatrważającą prędkością rzuciły się na nią spychając ją w przepaść…

***

    Obudziłam się, podrywając gwałtownie do góry jednocześnie zlatując z materaca twarzą na podłogę. Zero współpracy ze strony rzeczy martwych… Podźwignęłam się na rękach i usiadłam na tyłku pocierając nos i czoło. Przy okazji próbowałam uspokoić oddech po tym dziwnym śnie. Za każdym razem tak na niego reaguję…no, może oprócz tego lądowania na ziemi.

  Pojawia się od kilku nocy nie dając mi przespać więcej niż trzy godziny. To jest doprawdy męczące dla takiego śpiocha jak ja. W dodatku trudno mi zrozumieć jego przesłanie. Spędzałam sporo czasu na próbach analizowania go, czym wcale nie punktowałam u swojego partnera/przełożonego/typka z przerośniętym ego (niepotrzebne skreślić…albo nie). Bo ja się mam skupiać na misjach. Bo ja mam odwalać czarną robotę. A on sobie może pół dnia wgapiać się w lusterko i podziwiać swoją urodę, no myślałby kto. Pff. Przynajmniej poprawiły się nasz stosunki od czasu tamtej pamiętnej rozmowy sprzed kilku tygodni. Można powiedzieć, że nawet się zakolegowaliśmy, ale idealnie to nigdy pomiędzy nami nie będzie – zbyt się różnimy.

  Wstałam na nogi przeciągając się i ruszając do łazienki. Przemyłam twarz zimną wodą by choć trochę się przebudzić. Spojrzałam w lusterko nad umywalką o którą oparłam dłonie i próbowałam dojrzeć dawną siebie, lecz nieudolnie. Długie włosy kiedyś grube i miękkie teraz niesamowicie się splątały, straciły blask. Pod ciemnoszarymi dość przekrwionymi oczami widniały paskudne cienie. Na trupiobladej twarzy wyglądały iście przerażająco… Zdecydowanie się przemęczam. Piórkowaty każe mi pracować od rana do wieczora – jak nie misje to wypełnianie raportów…nawet nie chcę liczyć zacięć na palcach o kartek. A w nocy znowuż nie mogę spać, bo wciąż nawiedza mnie ten koszmar…Jakby tego było mało, znowu są te dziwne sytuacje, gdy „uciekają” mi godziny. W jednej chwili idę sobie w południe przez uliczkę, a w drugiej jest szesnasta i znajduję się w innej części Seireitei. Nie zaprzątam sobie jednak tym głowy – mam wiele innych problemów. Jeść, to też dość dawno coś jadłam. Wykończę się na śmierć. Toż to paradoks zupełny – ja już nie żyję. Muszę wziąć wolne, bo sama siebie wrzucę do grobu, ot co.

  Chwyciłam szczotkę leżącą obok i spróbowałam rozczesać swoje kudły, lecz bez efektu. Ostatecznie z bezsilną wściekłością rzuciłam nią o ścianę, gdzie pękła na dwie części. Swoje włosy związałam w coś kokopodobnego, a uciekające kosmyki zaciągnęłam za uszy. Wreszcie wyglądałam całkiem jak człowiek.

  Westchnęłam cicho i dokańczając podstawową higienę ubrałam się i wyszłam na dwór, gdzie powitała mnie chłodna noc. No tak. Musiała być najpóźniej druga nad ranem. Nie miałam zbytnio ochoty by leżeć gdzieś do góry brzuchem i się lenić. Miałam jeszcze parę…naście zaległych raportów do wypełnienia. Odbębnię je teraz i potem będę miała więcej czasu dla siebie.

  Wróciłam się do siebie po potrzebne papiery i dalej do oddziałowej kantyny. Tam było po prostu więcej miejsca na wszystko. Gdy dotarłam do budynku stołówki weszłam do środka i rzuciłam wszystko na najbliższy długi stół. Poszperałam chwilę w półkach stojących przy ścianie i chwilę potem wróciłam z palącą się świecą. Nikły płomień oświetlający zaledwie najbliższą kartkę nadawał niezłego klimatu.

  Wzięłam się za robotę, jednak szło mi bardzo powoli. Oczy mi się kleiły, przez co wszystkie znaki zlewały mi się w bezsensowne szlaczki, lecz ani mi się marzyło zasypiać. Mozolnie wykonywałam swoją pracę, gdy nagle podskoczyłam ze strachu, gdy usłyszałam za sobą dość głośny we wszechobecnej ciszy dźwięk. Wielki kleks, zaznaczył niemal w pełni zapisaną kartkę, a ja z planami okrutnych tortur obiecałam sobie, że zamorduję nocnego wędrowca. Odwróciłam się za siebie obserwując sylwetkę przechodzącą przez drzwi i skrzywiłam się niemalże płacząc, gdy ją rozpoznałam.

-  Po kiego grzyba tu przyszedłeś? – spytałam łamiącym się głosem, wracając wzrokiem na plamę na kartce.

-  Nie mogłem spać, więc wyszedłem na spacer i wtedy zobaczyłem palące się tu światło. To chyba normalne, że zaciekawiłem się, kto tu przesiaduje – odparł Yumichika podchodząc do stołu i siadając naprzeciw – a jeśli można wiedzieć, co ty tu robisz?

-  Eee…powiedzmy, że też nie mogłam spać – ucięłam nie chcąc kończyć tego tematu, jednak on chyba nie zrozumiał tej subtelnej aluzji z mojej strony.

-  Ha! No to widzisz, dobrze się stało, że cię znalazłem, nie? Co teraz robisz? Raporty? Myślałem, że wczoraj wszystko zrobiłaś! Widzisz, zrobiłabyś wszystko od razu i teraz mogłabyś sobie smacznie spać zamiast pracować…

-  Stop! – myślałam, że zaraz wyjdę z siebie i stanę obok, albo chociażby się rozpłaczę – człowieku proszę, daj mi święty spokój…przyszłam sobie popracować w spokoju bez nikogo i musiałeś się przypałętać akurat ty…

-  Aleś ty miła, no wiesz. Chciałem ci towarzystwa dotrzymać moją piękną osobą, a ty takimi słowami do mnie?

-  Przepraszam…proszę cię tylko o jedno…ucisz się. Chcę się skupić i skończyć to jak najszybciej. Jeżeli nie chcesz mi pomóc, po prostu nic nie mów.

-  Jak chcesz – mruknął rozglądając się po pomieszczeniu.

  Ja natomiast wróciłam do pracy starając się nie załamać pod nawałem pracy. Starannie wszystko pisałam, nachylając nad papierami.

-  Matsuki…? – nagły głos znów wyrwał mnie z zamyślenia, na szczęście tym razem pędzelek leżał odłożony w kałamarzu, więc raport nie został ozdobiony kleksem.

-  Tak? – uniosłam wzrok w górę, by napotkać całkiem przerażony wzrok chłopaka. Zmarszczyłam brwi – co się stało?

-  Co się stało z twoją twarzą? W sensie…jest taka blada i taka niepiękna…

-  Hmm…no nie wiem. Może na przykład to, że zaharowuję się jak wół, bo ty nie raczysz ruszyć palcem w skarpetce by cokolwiek zrobić. Na misjach odwalam czarną robotę, żebyś ty mógł zgarnąć laury, wypełniam raporty za nas dwoje i nawet nie mogę mieć żadnego słowa zastrzeżenia. Albo to, że od kilku dni praktycznie nie śpię, bo…no…bo nie mogę.  – urwałam klnąc na siebie w duchu za moją wylewność. Dobrze, że powstrzymałam się nim dotarłam do braków w czasie. Przetarłam oczy dłońmi, czekając na jakąś charakterystyczną Yumichikowatą odpowiedź, jednak takowa nie nadeszła. Właściwie, to żadna nie nadeszła. Uniosłam więc swój zdziwiony wzrok, który zdziwił się jeszcze bardziej gdy ujrzał przed sobą wpatrzone we mnie fioletowe oczy. Przekrzywiłam nieco głowę, po czym wzruszyłam ramionami i wróciłam do pracy. Nie przyszłam tu przecież po to, by się na niego gapić. On tym bardziej.

  Po kilku minutach kątem oka chwyciłam ruch, a następnie usłyszałam szelest papieru. Podniosłam oczy i tym razem naprawdę się zszokowałam. Czyżby ten piękny, leniwy osioł postanowił mi pomóc? Chowajcie dzieci i rozkładajcie parasole, bo świat zaraz zawali nam się na głowę!

-  Wiesz, że nie musisz tego robić?

-  Wiem. – uciął nie znoszącym sprzeciwu tonem, na co ja wolałam już nie odpowiadać. Lub po prostu nie miałam siły.

  Żadne z nas już się nie odezwało, więc do wschodu słońca, kiedy to skończyliśmy wszystko siedzieliśmy w ciszy mąconej jedynie szelestem kartek.

-  No…no to powinnam ci teraz podziękować. Gdyby nie ty, siedziałabym nad tym jeszcze kilka ładnych godzin… - powiedziałam zbierając raporty na jedną kupkę.

-  I gdyby nie ja, to nie musiałabyś w ogóle brać się za to w środku nocy. Właściwie to ja powinienem cię przeprosić, ale sama dobrze wiesz, że tego nie zrobię. Zamiast tego weź dziś wolne – wyśpij się, a potem zrób coś z sobą. Nie mam zamiaru pracować z kimś, kto wygląda jak żywy trup.

-  Jeśli można, wolałabym nie…

-  Nie, nie można. To rozkaz, a rozkazu chyba nie chcesz łamać? Mam wymyślić jakąś karę za niesubordynację?

-  No gdzież bym śmiała…choć już widzę jak będę spać – mruknęłam już ciszej do siebie, choć skubany musiał usłyszeć.

-  Mam może stać nad tobą jak kat i przypilnować? – uniósł lekko kąciki warg.

-  Eee…nie. To ja się grzecznie posłucham i pójdę już. A potem może pójdę odwiedzić opiekuna w Rukongai. – wygięłam usta w zapewne krzywym grymasie, mającym być uśmiechem, odwróciłam się na pięcie i ruszyłam powolnym krokiem do siebie.

  Szczerze to śmiać mi się okropnie śmiało. Ta troska ukryta za tą piórkowatą maską była…urocza. Co zadziwiało mnie, bo nie wiedziałam, że będzie mi dane by odkryć „inną” twarz tego faceta. Taką ludzką. Ostatnimi czasy spędzałam z nim więcej czasu, nasze stosunki się polepszały, mimo iż wykorzystywał mnie na każdym kroku. To jakoś tak wyszło samo.

  Podczas moich rozmyślań zdążyłam dojść do kwatery, jednak zamiast wchodzić do środka, wlazłam na dach. Specjalnie zamiast wygodnego łóżka wybrałam twarde podłoże, by jak najbardziej zminimalizować możliwość ewentualnego zaśnięcia. Ułożyłam się na brzegu przewieszając nogi przez krawędź i pozwalając im swobodnie dyndać, a ręce podkładając pod głowę. Wpatrywałam się w chmury spokojnie płynące po błękitnym niebie i wciągnęłam ze świstem powietrze uświadamiając sobie, jak bardzo to nużące. Długo tak nie pociągnę…musiałam o czymś myśleć. Na szczęście nie trudno było mi znaleźć temat.

  Ostatnio całe Seireitei jest postawione na nogi przez następujące po sobie dziwne ataki w Rukongai. Wiadomym jest, że nie zostały one dokonane przez żadne ze znanych nam istot: ani nie hollow, ani nie shinigami, ani nawet arrancar. Miejsca tych zbrodni oraz zwłoki mieszkańców przebadano na wszystkie możliwe sposoby, o co już bardzo dobrze postarał się kapitan Kurotsuchi, by znaleźć choćby najdrobniejszy ślad, lecz nic to nie dawało.

  Nie wiem czy najśmieszniejsze czy najgorsze było to, że wszystkich shinigami bardziej wkurzało to, że nie wiedzą co tu się dzieje niż to ile do tej pory dusz zginęło. Czasem nie rozumiem tego miejsca.

  Słońce na niebie wędrowało coraz wyżej, jednak wciąż nie mogło być później niż szósta rano. Miałam jeszcze przed sobą trochę czasu, z którym nie miałam pojęcia co zrobić. Obróciłam się na bok i podkuliłam nogi pod brodę, a oczy same mi się zamknęły.

***

  Nie wiem ile spałam, ale te sen nie można zaliczyć do najlepszych. Jedynym dobrym aspektem całej sytuacji był brak tego jednego uporczywego koszmaru, lecz nawiedzały mnie inne. Cały czas miałam wrażenie, że ktoś mnie goni, muska obrzydliwą w dotyku tkaniną, że jestem zupełnie sama. Już sama nie wiem, który był gorszy. Budziłam się niemal co chwilę, jednak znajdowałam się wciąż w półśnie, więc nieprzytomnie wracałam tam z powrotem. W ten sposób moje próby odpoczynku zmęczyły mnie jeszcze bardziej. Ten sens.

  Kiedy wreszcie odpuściłam sobie tę całą farsę, zwlekłam się z dachu i zeskoczyłam na ziemie. Powolnym krokiem ruszyłam w stronę wyjścia z dywizji z zamiarem udania się do Rukongai, gdy nagle wpadłam na Yumichikę. To znaczy wpadłam…gdybym po prostu się od niego odbiła, zostałoby to bez echa. Jednak gdy na niego poleciałam, to już na nim zostałam. W sensie, że musiał mnie przytrzymać pod pachy, bym się przypadkiem nie spotkała z glebą. To było takie nieco krępujące, a fakt, że nie miałam siły by się sama podnieść, tylko pogarszał całą sytuację.

-  Nie no…zawsze wiedziałem, że na mnie lecisz, ale nie aż tak dosłownie – zaśmiał się pomagając mi złapać równowagę.

-  Ej no…chociaż dziś daj mi spokój – mruknęłam, próbując zakryć zarumienioną twarz włosami.

-  Ale ja tylko stwierdzam fakt – rzucił, po czym złapał mnie za dłoń i coś w nią włożył – zjedz to. Dobrze ci zrobi.

-  Dzięki – powiedziałam zdziwiona patrząc na talerzyk z kilkoma onigiri.

-  Dokąd idziesz? – spytał ignorując moje podziękowania, przybierając na twarz swój zwykły wyraz.

-  Do opiekuna, do 63 okręgu. Mam nadzieję, że starczy mi sił na trochę shunpo – uniosłam lekko kąciki warg, biorąc do ust ryż i modląc się, by mój żołądek się nie zbuntował.

-  To miłej wizyty, tylko wróć dziś, bo będę się martwił. W końcu nie mam zamiaru sam wypełniać raportów – puścił mi oczko, po czym odszedł w swoją stronę.

  Usiadłam sobie na pobliskiej ławeczce, by w spokoju wszystko zjeść i nie zszokować brzucha tą nagłą ilością jedzenia. Fakt faktem, trochę mi to dało energii, więc już jakieś 15 minut później mknęłam przed siebie ciesząc się na myśl, że wreszcie się spotkam z moim kochanym Kanją.

***

  Yumichika szedł sobie alejkami, właściwie sam nie wiedział dokąd. Wizytę u fryzjera miał dopiero za dwie godziny, toteż niezbyt miał pojęcie jak ten czas wypełnić. Matsuki udała się do Rukongai, Ikkaku zajmuje się Yachiru, więc i ze spairingu nici, a od nikogo innego nie mógł oczekiwać odpowiedniego poziomu w walce. Może by posprzątać u siebie? Nie…już jest idealnie czysto. Nigdzie indziej także sprzątać nie zamierzał. Postanowił więc przejść się na dłuższy spacer, jednak w bramie dywizji natknął się n Renji’ego. Jego mina podpowiadała mu, że coś jest nie tak.

-  Ej, Renji, co się stało? Kapitan znów nie w humorze czy może jedzenie się skończyło? – próbował zażartować, jednak napięta atmosfera nie przepuszczała żadnego dowcipu.

-  Widziałeś może Matsuki? – czerwony spytał, ignorując zupełnie zaczepkę Ayasegawy, jednocześnie wyłamując sobie palce z nerwów.

-  Tak, poszła do swojego opiekuna do Rukongai, ale wyduś wreszcie z siebie co się stało! – fioletowy powoli zaczynał tracić cierpliwość, a fakt, że cokolwiek się stało dotyczy jego partnerki wcale mu nie pomagał.

-  Do tego, który mieszka w 63 okręgu…? – oczy porucznika robiły się coraz większe.

-  Tak, Renji, na litość boską powiedz mi wreszcie co się stało! – piąty oficer złapał swego rozmówcę za ramiona i potrząsnął nim mocno.

-  Był atak…kolejny…kapitan właśnie otrzymał raporty…tam wiesz…właśnie tam… - Yumichika nie słuchał dalej. Ile tylko sił w nogach pognał w stronę, gdzie jakieś pół godziny wcześniej zniknęła bordowowłosa. Natomiast Renji zostawszy na środku alei dokończył swoją nieskładną wypowiedź puszczając słowa w eter – nikt nie przeżył.

***

[o tu proszę o muzyczkę]

  Biegłam przed siebie z każdą chwilą czując się coraz lepiej. Właśnie znajdowałam się blisko granicy 62 i 63 okręgu, więc zrezygnowałam z shunpo i resztę drogi przeszłam na pieszo. Dziwiło mnie jednak, że z każdą następną uliczką napotykałam na coraz mniej ludzi, a ci których mijałam byli dosłownie przerażeni. Napawało mnie to dziwacznym lękiem jednocześnie zmuszając mnie by jak najszybciej dotrzeć na miejsce. Gdy teraz zaczęłam się wszystkiemu dokładniej przyglądać, zauważyłam chmurę dymu unoszącą się gdzieś przede mną…aż dziw, że wcześniej jej nie zauważyłam…  Jednak takie duże chmury dymy nie wróżą niczego dobrego. Ścisk w moim sercu narastał z każdym krokiem. Chciałam zobaczyć co się stało, jednak coś wewnątrz mnie wręcz wyło, bym tego nie robiła.

  Nogi niosły mnie przed siebie zupełnie wbrew reszcie ciała. Został tylko jeden zakręt. Wyszłam zza niego z zamkniętymi oczami i dopiero kiedy uznałam, że stoję w miarę stabilnie uchyliłam powieki. Takiego widoku nikt nie chciałby mieć przed oczami.

  Dobrze pamiętam to miejsce. Oprócz domku Kanji stały tu jeszcze inne, również całkiem zadbane, z miłymi sąsiadami. „Stały”…tak, to dobre określenie. To miejsce było jednym z piękniejszych jakie w życiu widziałam. Wiązało się z nim wiele dobrych wspomnień. Teraz zamiast ładnego widoku miałam przed oczami jedno wielkie gruzowisko. Po środku bezładnie zrzuconych kamieni i desek jeszcze tlił się ogień. Spomiędzy nich wystawały kończyny ludzkie; gdzieniegdzie znalazła się też psia łapa.

  Jak w transie podeszłam do tego miejsca. Choć wiedziałam, że to nie jest możliwe, po mojej głowie kołatała się jedna myśli „może jeszcze żyje”… Całą swoją siłę włożyłam w odgarnianie i zrzucanie co większych desek i belek. Chwilę po mnie podeszło do tego miejsca więcej dusz. Razem wyciągaliśmy kolejno wszystkie ciała i odciągaliśmy je na bok – nawet oni zasługiwali na godny pogrzeb. Jednak wciąż nie znalazłam jego.

  W pewnym momencie jedyny ostały strop runął, utrudniając nam dalszą pracę, ja jednak się tym nie przejęłam. Kopałam dalej pchana do czynów desperacją. Gdy po tak uciążliwie długim poszukiwaniu wciąż go nie było, zaczęłam mieć nadzieję. Może akurat był w innym miejscu? Może odwiedzał kogoś? Tych „może” było tak dużo…niemal zaczęłam się do siebie uśmiechać. Myślałam sobie „no tak, jak ja mogłam być taka głupia! Na pewno jest teraz gdzieś indziej i świetnie się bawi, a ja się tu o niego martwię. Przecież nie może być inaczej, on nie mógł umrzeć!”. Przewróciłam jeszcze kilka desek, tak dla pewności. Ta pewność mnie dobiła, zepchnęła z samego brzegu ostatniej nadziei. Charakterystyczne ciemnozielone kimono, pierścień na małym palcu lewej dłoni…to nie mógł być nikt inny…

  Miałam ochotę zacząć wyć. Wrzeszczeć, płakać, skakać i wyrywać włosy z głowy, jednak nie pozwoliłam sobie na to. Nie mogę dać się ponieść emocjom. Jedyne co zrobiłam, to krzyknęłam do kilku chłopaków stojących z boku by pomogli mi z nim. Gdy wyciągnęli jego ciało, a ja mało nie zdzieliłam jednego za niezbyt delikatne obchodzenie się z nim, poprosiłam by przenieśli go gdzieś na bok. Podziękowałam im, a wszystkie moje słowa i czyny były takie puste…bezuczuciowe. Padłam na kolana obok ciała Kanji i położyłam sobie jego głowę na nich, głaszcząc dłonią jego włosy. Mimo kurzu znajdującego się w nich wciąż były miękkie. Ogromna gula stanęła mi w gardle. A miało być tak pięknie…

  W głowie miałam niemal cały plan dzisiejszego dnia. Miałam wyjść zza tego rogu i zobaczyć go siedzącego na krześle obok drzwi frontowych. Miał czytać książkę nie widząc świata poza nią, dając mi w ten sposób możliwość podejścia bliżej i zaskoczenia go moją wizytą. Mieliśmy paść sobie w ramiona po długim okresie nie spotykania się, a następnie iść zjeść pyszny posiłek, taki, jaki tylko on umiał przyrządzić. Podczas jedzenia miała odbyć się rozmowa o wszystkim i o niczym; o tym, co się działo u mnie i u niego, mieliśmy żartować z nie śmiesznych rzeczy i cieszyć się wzajemną obecnością. Miało być tak pięknie…

  Zaciskałam mocno powieki, by nie dać wypłynąć ani jednej łzie. Przecież obiecałam sobie, że nigdy nie zapłaczę. Jednak…obiecałam sobie przecież także, że już nigdy nikt mi bliski nie będzie cierpiał…tak bardzo nienawidziłam samej siebie w tej chwili. Czułam do siebie obrzydzenie, że nie potrafiłam dotrzymać takiej obietnicy.

  Chwyciłam mocno w swoją dłoń przód jego kimona, schylając się niżej i zakrywając nasze twarze włosami niczym kurtyną. Ucałowałam powoli, z adoracją jego zamknięte oczy. Były chłodne. Skrzywiłam się lekko walcząc z zalegającą gulą, po czym szepnęłam tak cicho, by usłyszał mnie tylko on.

-  Przepraszam…

  Sama nie wiem, jak długo tak siedziałam. Wiem tylko, że z tego transu wyrwał mnie Yumichika. Nie zastanawiałam się, skąd on się tu wziął, nie to było istotne. Przywołał do nas gestem kilku rosłych facetów, którzy przewodzili grupie chowającej poległych, by pomogli mi wziąć ciało, jednak ja nie mogłam się zgodzić na pogrzebanie Kanji tam gdzie wszystkich. Chciałam, by leżał obok Suisen na tamtej polance. Zgodzili się bez wahania. Ayasegawa podał mi rękę, jednak ja nie skorzystałam z tej propozycji. Z jednej strony pragnęłam teraz samotności, lecz z drugiej w duchu dziękowałam mu, że tu jest.

  Dość szybko dotarliśmy na miejsce. Tamci mężczyźni dość szybko uwinęli się z kopaniem. Patrzyłam na to wszystko z boku, jakby to wszystko mnie nie dotyczyło, jakbym była tylko biernym odbiorcą. Gdy pozwolili mi się ostatni raz z nim pożegnać, uklęknęłam i chwyciłam dłoń mego opiekuna w swoje i ucałowałam ją. W tym momencie dopiero uświadomiłam sobie, że już nigdy nie będę miała szansy, by mu podziękować za wszystko co dla mnie zrobił, powiedzieć mu, jak bardzo go kochałam chociaż nie było mnie tutaj z nim.

  Nagle poczułam dłoń na swoim ramieniu. To był dla mnie znak, że już czas. Zanim wstałam, po raz ostatni pogłaskałam jego policzek. Nie mogłam patrzeć, jak jego ciało zostaje zakrywane przez kolejne warstwy ziemi. Dopiero kiedy skończyli i odeszli kłaniając się nam, zwróciłam swój wzrok na kopiec świeżej gleby. Poklęczałam trochę przed nim, wciąż czując obecność partnera. Nie wiem, po co on tu ze mną stał.

  W końcu jednak stwierdziłam, że więcej nie dam rady tu być. Nie chciałam jednak wrócić jeszcze do dywizji więc bez słowa udałam się na swoje ulubione wzgórze. Yumichika cały czas za mną szedł. Gdy wreszcie dotarłam na miejsce, nie odwracając się za siebie powiedziałam:

-  Nie musisz tak za mną łazić, nie zrobię sobie krzywdy.

-  Po prostu uznałem, że przyda się ktoś, kto ci potowarzyszy – mruknął stając obok.

-  To źle myślałeś – burknęłam siadając.

-  Jakoś mnie nie wyganiasz – odparł, a ja nic na to nie odpowiedziałam. Miał rację.

  Siedzieliśmy w ciszy przez dość długi czas. Słońce zdążyło zejść naprawdę nisko na horyzoncie. Cały czas wspominałam mój czas jaki spędziłam tutaj, wyrzucałam sobie i plułam w brodę, że tak rzadko tu bywałam. Gula w gardle nie zmniejszyła się ani trochę, czułam, jak wszystkie emocje buzują we mnie starając się wydostać.

-  Wiesz co – zaczął nagle Piórkowaty – nie wiem, czy mam cię podziwiać czy się o ciebie martwić. Od kiedy tylko tu jestem, nie zauważyłem ani jednej łzy u ciebie. Mało tego! Od kiedy tylko jesteś w naszym oddziale…

-  Po co miałabym płakać? – odparłam – to tylko zbędny okazywanie upokarzających emocji. Ujawnianie swoich słabości.

-  Naprawdę tak myślisz? – uniósł na mnie zdziwiony wzrok.

-  Tak. Obiecałam sobie, że nie będę płakać. Że muszę być twarda. Przecież gdybym była jakąś zasmarkaną beksą nie znalazłabym sobie miejsca w tej dywizji…

-  Pieprzone zasady – prychnął – zapamiętaj jedno: łzy nie są oznaką słabości, lecz dowodem, że nasze serce nie wyschło i nie stało się pustynią.

  Spojrzałam na niego uważnie, po czym skuliłam się.

-  Ale ja nie mogę…

-  Możesz. I zapewne chcesz. Chcesz tego tak bardzo jak jeszcze niczego.

-  Nie rozumiesz…ja…ja się boję… Ty nie wiesz…od tej obietnicy minęło ponad sześć lat…to jest sześć lat tłumienia wszystkiego…ja się boję, że jak zacznę to już nie skończę…

-  I o to chodzi. Byś wyrzuciła wszystko z siebie. Poczekaj – wstał na równe nogi i podał mi rękę – chodź. Teraz stań tutaj. Ja odejdę na kawałek a ty krzycz. Krzycz, ile sił w płucach, aż do utraty tchu. Nie przejmuj się niczym, to zostanie tylko między nami.

  Poprowadził mnie na sam skraj, gdzie przede mną rozciągał się widok na las. Tak jak obiecał, odszedł na bok i nawet w moją stronę nie patrzył. Z początku nie byłam do tego przekonana. Jednak też czułam, że zaczyna brakować mi sił na walkę z samą sobą. Musiałam się poddać.

  Pierwsze spłynęły łzy. Swoją słoną ścieżką głaskały moje policzki. Odblokowały wszystko. Płynęły coraz gwałtowniej, zabierając mi oddech. Łapałam go, szlochając z początku cicho, jednak z każdą chwilą coraz głośniej. W końcu nadszedł ten moment, gdy wciągnęłam sporo powietrza do płuc i zaczęłam krzyczeć. Wrzeszczałam czując, jak schodzi ze mnie całe napięcie. Naprawdę dosłownie potraktowałam jego słowa, bo po chwili straciłam wszystkie siły i nogi się pode mną ugięły. Leżąc na ziemi, zwinęłam się w pozycję embrionalną i wciąż chlipałam cicho jednak czułam jak ogarnia mnie ulga. Byłam tak bardzo zmęczona, że nie zauważyłam, kiedy podbiegł do mnie Yumichika. Nie zauważyłam także, kiedy wziął mnie w ramiona i nie zauważyłam też, kiedy zasnęłam.

***

  Dawno nie spałam tak dobrze. Nie otwierając oczu przewróciłam się z pleców na bok wyciągając do przodu ręce i zastygając w bezruchu. Moje łóżko nigdy nie było takie duże… Natychmiast zerwałam się do siadu otwierając oczy i rozglądając się na boki. To zdecydowanie nie była moja kwatera…ten pokój zdecydowanie należał do kogoś, kto miał większe wyczucie stylu niż ja. Zsunęłam się z posłania i dopiero wtedy go dostrzegłam. Na fotelu w kącie skulony siedział Yumichika. Spał, choć gołym okiem było widać, że nie jest mu wygodnie. W jednej chwili też przypomniały mi się wszystkie wydarzenia wczorajszego dnia, i poczułam niewypowiedzianą wdzięczność dla tego osła. Uśmiechnęłam się lekko, właściwie bez żadnych skrupułów ani wyrzutów sumienia. Wiedziałam jedno – Kanja na pewno nie chciałby, bym go opłakiwała i nosiła żałobę przez najbliższe trzysta lat. Sam często mi powtarzał, jak bardzo lubi kiedy się uśmiecham i żebym nigdy nie przestawała. I właśnie takiego chciałam go zapamiętać. Na pewno jeszcze przez kilka tygodni nie wrócę do zwykłego stanu, ale liczę, że nastąpi to jak najszybciej.

  Na razie chciałam jakoś podziękować Piórkowatemu za jego nieopisaną pomoc. Chyba najlepszym pomysłem byłoby zrobienie śniadania. Kiedy chciałam wyruszyć na poszukiwanie kuchni, przez okno wpadł do środka piekielny motyl. Zdziwiłam się nieco widząc go, lecz bacznie obserwowałam jego poczynania. Podfrunął do mnie i usiadł na wyciągniętym palcu, po czym przekazał wiadomość od Generała Głównodowodzącego. Mam jak najszybciej się stawić u niego w pierwszym oddziale. To rozkaz.

  Po wszystkim motyl wyfrunął, a ja przez chwilę siedziałam osłupiała. Po chwili jednak wstałam i wyskoczyłam przez okno, rzucając ostatnie spojrzenie śpiącemu. 

---------------------------------------------------------------------

No cóż...wojowałam z tym kilka tygodni, razem koło7,5 stron w wordzie. Dodam tylko jakby ktoś się nie zorientował - te kobiety ze snu to nawiązanie do mitycznych parek (mam nadzieję, że dobrze odmieniłam O.o). No cóż, pozdrawiam ;3