Rąbek tajemnicy

Witajcie ;w; *wychyla się nieśmiało zza rogu*
Tym razem wracam po trzech miesiącach...coraz gorzej ze mną D: No, tak już jest, kiedy nikt mi nie truje nad głową "pisz, pisz, pisz, pisz" i tak dalej ;_; Jeżeli następnym razem znów będę się tak obijać, daję wam pełne prawo, by napisać do mnie na gg (w profilu) bądź na asku (http://ask.fm/Matsukis) by mnie podnieść na duchu podczas wenowej deprechy, prosić, skrzyczeć, zganić, strofować, grozić, czy co też wam do głowy przyjdzie xD

Mam też dużą prośbę - jeżeli ktoś chce, bym go powiadamiała o nowych notkach gdziekolwiek, proszę, by pod tym postem lub na podane wcześniej środki komunikacji ze mną zostawił mi taką informację, bo już sama się gubię do kogo mam pisać, a do kogo nie :c

No to tego - zapraszam C:

-----------------------------------------------------------------------------------------

Słońce powoli wznosiło się na horyzont, leniwie oświetlając mijane przez mnie uliczki Seireitei. Wydawało się, jakby cały Dwór wciąż był pogrążony we śnie...w sumie była zaledwie piąta rano.

Już niedługo po otrzymaniu przez mnie piekielnego motyla, dotarłam do bram Dywizji Pierwszej i skierowałam się w stronę kwater Wszechkapitana. W sumie nie dość, że w miarę szybko tu przybyłam, to jeszcze pędziłam niemal na złamanie karku. W końcu jeśli sam Generał Głównodowodzący wzywa zwykłą oficer coś się musiało stać. Tuż przed przekroczeniem progu gabinetu, zatrzymałam się, by sprawdzić swój stan ogólny.

Włosy - uklepać, uklepać...ujdzie.

Mundur - przetrzepać z pyłków - jak nowy.

Oddech - no...bądźmy szczerzy. Jeśli tylko będziemy trzymać pewną odległość to da radę.

Bilans - zawsze mogło być gorzej.

Wzięłam głęboki wdech, możliwie uspokoiłam łomot serca i odsunęłam drzwi. Właściwie nie wiem, czego się spodziewałam. Kapitana siedzącego w ciszy i popijającego herbatkę w towarzystwie swojego porucznika, czy stada słoni paradnych i wielkiego transparentu oraz orkiestry...no w każdym razie spodziewałam się czegoś. Tego, że nie zastanę nikogo, już niestety nie. Zasunęłam z powrotem drzwi i w momencie gdy chciałam się odwrócić usłyszałam krzyk.

-Szósty oficerze Kyorinu!

Zwróciłam swoją głowę w stronę głosu i ujrzałam tam machającego porucznika Sasakibe. Uśmiechnęłam się i szybko do niego podbiegłam.

- Kapitanowie już czekają, proszę za mną - dodał, gdy już znalazłam się blisko i ruszył przodem kierując się w stronę baraków. Zaraz...kapitanowie? To będzie ktoś jeszcze? No pięknie. Dlaczego ja zawsze o wszystkim dowiaduję się ostatnia? Co za życie.

Szłam tuż za białowłosym, rozglądając się uważnie. Poprowadził mnie przez baraki na tyły oddziału. Tam weszliśmy do naprawdę maleńkiego lasku, a gdy wyszliśmy, przed naszymi oczami ukazał się wysoki mur. Skręciliśmy w prawo i szliśmy wzdłuż niego, aż zobaczyliśmy maleńki budyneczek z jedną parą drzwi. Porucznik otworzył je i zaczął schodzić po schodach. Po kilku minutach zeszliśmy na sam dół, gdzie czekały na nas następne drzwi.

- Ja dalej iść nie mogę - rzekł porucznik, stając obok i otwierając je przede mną.

- Tak, dobrze - powiedziałam cicho i przeszłam przez następny próg. Drzwi zamknęły się z cichym łoskotem.

Znalazłam się w małym pomieszczeniu, oświetlonym jedynie dwiema pochodniami wiszącymi na ścianie. Na środku stał stół, a przy nim trzy krzesła z czego jedno było zajęte przez Wszechkapitana. Przywitałam się szybko, kłaniając nisko, a on kazał mi usiąść na drugim miejscu. Szybko wykonałam polecenie i wróciłam do rozglądania się po pokoju. Zimne kamienne ściany, nisko sklepiony sufit...przytulne miejsce na spotkanie, nie ma co. Nagle w jednym z mocno zacienionych rogów coś poruszyło. Szelest materiału, ciche kroki. Podskoczyłam na miejscu, gdy nagle tuż przed mną wyrosła wymalowana twarz.

- Kapitanie Kurotsuchi! - krzyknęłam nie bardzo nad sobą panując.

- Zgadłaś - wyszczerzył się szyderczo i odsunął, a następnie zasiadł na wolnym miejscu.

Jeszcze przez chwilę uspokajałam swoje serce patrząc wilkiem na dowódcę Dwunastej Dywizji, gdy odezwał się Wszechkapitan.

- Na sam początek muszę zaznaczyć, że obecne spotkanie jest całkowicie tajne i nikt nie ma prawa dowiedzieć się o nim. Czy to jasne?

- Tak - odparłam.

- Kapitanie - zwrócił się do trzeciego z naszej grupy - możesz zaczynać.

- Tak, tak. Zacznę od istotnego pytania: czy nadal nie pamiętasz nic co mogło się dziać przed twoim przybyciem do Rukongai?

- Nie...prawdopodobnie coś musiało się stać podczas pogrzebu duszy, tak mi mówił porucznik Renji... - powiedziałam marszcząc nieco brwi.

- Otóż nie. Jestem na dziewięćdziesiąt dziewięć procent pewny, że nie pochodzisz ze Świata Żywych. Właściwie, to nie pochodzisz z żadnego znanego ogólnie wymiaru. - na moment zapadła cisza. Złote oczy Mayuri-sama świdrowały mnie, z kolei ja zbierałam szczękę z podłogi.

- A-ale jak to...? To niby jak, że co... - nie mogłam się wysłowić, więc uciszył mnie jednym ruchem ręki.

- Dawno temu, w swoim Instytucie trafiłem na prywatne zapiski Urahary. Mówiły coś o istnieniu świata zwanego Maureen Tira*. Nie zagłębiałem się w to jednak, gdyż miałem mnóstwo innych obowiązków, informacji było bardzo mało. Szybko o tym zapomniałem. Około sześć lat temu w obrzeżach Rukongai na dosłownie kilka sekund odezwała się dziwna siła. Zniknęła tak szybko jak się pojawiła. Gdy na miejsce dotarli wysłani przez mnie badacze znaleźli tylko kamienny łuk. Zerowa aktywność. Dziwne, prawda? Po spotkaniu ciebie wspomnienia powróciły. Tym razem postanowiłem nie porzucać badań tak wcześnie. Wróciłem do owego łuku by obejrzeć go na własne oczy, gdy zdarzyło się coś... - urwał pocierając swą brodę i wzdychając ciężko - coś dziwnego. Jestem shinigami, który z reguły stoi twardo na ziemi, nie wierzę w nic, czego nie można by potwierdzić naukowo. Wtedy jednak wydarzenia zdawały się być zupełnie oderwane od rzeczywistości.

*

Kapitan Dywizji Dwunastej stał na wysokim wzgórku tuż obok kamiennego łuku. Obchodził go dookoła, przechodził pod nim, stukał, pukał i klął na czym świat stoi.

- O co tu chodzi?! - irytował się. W końcu usiadł na rozkładanym stołeczku naprzeciwko budowli patrząc na nią i czekając. A nuż widelec coś się stanie...na przykład ożyje i zacznie tańczyć kankana, czy też zaprosi dowódcę na herbatkę. W pewnym momencie mężczyznę z zamyślenia wyrwał cichutki szelest gdzieś za jego plecami. Odwrócił się w stronę dochodzących dźwięków. Najpierw wydawało mu się, że nic tam nie ma, lecz po chwili spomiędzy drzew wyszedł na oko dziesięcioletni chłopiec, o smolistoczarnych włosach; jego oczy były równie ciemne, niczym dwa małe węgielki. Przez chwilę mierzyli się wzrokiem, aż w końcu Kurotsuchi pierwszy zabrał głos.

- Czego tu szukasz, mały?

- To Brama Wyjściowa - powiedział powoli, jakby nie usłyszał pytania - nie ma pan tu czego szukać, bo nic pan nie znajdzie.

- Skąd...skąd możesz to wiedzieć...?

- Mogę panu pokazać Wejściową. Jest tam - wyciągnął rękę i wskazał paluszkiem bliżej nieokreślony kierunek.

- "Tam" jest wiele rzeczy - westchnął teatralnie.

- Mogę panu pokazać - powtórzył, wyciągając drugą dłoń w stronę mężczyzny - musi się pan mocno trzymać.

Wyczuwając w owym dziecku jedyną szansę odkrycia dręczącej go tajemnicy, złapał go niepewnie za dłoń.

- Mocno - powiedział jeszcze raz, cierpliwym tonem, którym mama poucza swoją pociechę, co niezbyt spodobało się kapitanowi, jednak zagryzł język - tak lepiej.

Chłopiec zaczął iść przed siebie, ciągnąc mężczyznę za rękę. Z początku wędrówka zdawała się nie różnić niczym od każdej innej. Po chwili jednak mijane przez nich obrazy zaczęły przyspieszać, aż w końcu były jedną wielką plamą w ruchu, mimo, iż ani na chwilę nie zmienili swojego tempa. Jedyne, co dowódca widział wyraźnie, to jego przewodnik i błyszcząca złota bransoletka na jego nadgarstku. Zaledwie po kilku minutach wszystko na powrót zaczęło zwalniać, aż wróciło do normy. Czarnowłosy zatrzymał się i wskazał palcem niemal identyczny łuk.

- To tutaj.

Kurotsuchi rozejrzał się. Jakim cudem, znajdowali się w całkowicie innym końcu Rukongai? Taka wędrówka powinna zająć co najmniej kilka godzin...Z tym dzieciakiem jest zdecydowanie coś nie tak, jednak postanowił na razie tego nie roztrząsać. Zamiast tego podszedł do kamiennej budowli. Na pierwszy rzut oka zdawała się nie różnić niczym od tamtej, jednak przy bliższych oględzinach wyczuwalna była delikatna, nieznana energia.

- Pan zobaczy, jak mi nie wierzy - powiedział mały, biorąc do ręki kamień. podrzucił go kilka razy w ręku i rzucił w stronę Bramy. Leciał gładko, aż w końcu znalazł się pomiędzy ramionami łuku, gdzie błysnął jasnym światłem i zniknął. - widzi pan? Tak jak mówiłem. Brama Wejściowa.

Powiedziawszy to, nie dał mu czasu na odpowiedź, gdy w mgnieniu oka znalazł się tuż przy przejściu.

- Ale musi pan wiedzieć jedno - jeśli nieumiejętnie się przez nią przechodzi, można zapomnieć wiele rzeczy. To samo dotyczy Bramy Wyjściowej - błysnął złotą bransoletką i znikając w portalu zostawił dowódcę sam na sam z nowymi faktami.

*

Słuchałam go całkowicie zbita z tropu. Jego historia wydawała naprawdę nierealna, a gdy do całości dochodził fakt, że jeszcze jej nie skończył, wcale mi nie pomagała.

- Więcej owego chłopca nie spotkałem. - kontynuował - Tego samego dnia zebrałem kilku członków mojej dywizji, by przyjrzeć się temu bliżej. Oczywiście nie obyło się bez testowania. Jednemu z nich wręczyłem własne oko, bym mógł widzieć, to, co dzieje się po drugiej stronie. Wtedy dopiero zwróciłem uwagę i w pełni zrozumiałem słowa dzieciaka - eksperyment, który posłałem na drugą stronę dostał niemal całkowitej amnezji. Chyba nigdy się tak nie wściekłem. Straciłem wtedy oko oraz wgląd do tamtego wymiaru. Plus był taki, że wreszcie mogliśmy się dalej posunąć w badaniach. Prawdopodobnie portal w bramie wpływał znacząco na część mózgu odpowiedzialną za pamięć długotrwałą. Żeby móc bezpiecznie przejść przez Bramę, należy mieć ze sobą coś, co tworzy pole ochronne. Przykładem takiego przedmiotu jest wspomniana przez mnie złota bransoletka chłopca. Udało mi się stworzyć coś takiego, jest to jednak srebrny pierścień.

- Wiadomo, czy dobrze działa? - przerwałam, nie mogąc znieść powolnego rozjaśniania sytuacji, jednak zostałam zgromiona za to spojrzeniem. Przymknęłam się i siedziałam cicho.

- Tak. Mam kilka takich sprzętów, byłem nawet w tym wymiarze wraz z kilkoma shinigami. Rozejrzeliśmy się po terenie. Dziwne to miejsce, nie powiem. Ludzi tam zamieszkujących nie można nazwać ani żywymi ani martwymi; są jakby zawieszeni pomiędzy tymi stanami. Tam nie istnieje nic takiego jak śmierć naturalna, jest tylko morderstwo. Nad całą krainą panuje król. Podlega mu kilka pomniejszych wsi. Poza nim są tylko rozległe niezamieszkane lasy. Wymiar nie jest duży. Udało nam się porozmawiać z mieszkańcami. Na podstawie uzyskanych od nich informacji udało nam się złożyć w całość pewną historię. Opowiada ona o szóstce ludzi, stworzonych przez chorego na umyśle pseudonaukowca. Każde z nich otrzymało moc, dzięki której byli w stanie przywoływać naprawdę silne demony. Naznaczeni, bo tak ich nazywano, podczas transformacji zostali napiętnowani. Każdemu z nich, pozostało na ciele znamię, wskazujące na ich odmienność oraz potężną moc. Owe znamię przedstawiało również zwierzę, gdyż to właśnie takie postaci przyjmowały ich demony.

Na moment, który wydawał się wiecznością w pomieszczeniu zapadła cisza. Wpatrywałam się tępo w prawą rękę, czując, jak na sercu osiada mi ciężar. Oddech zrobił się płytki.

- Nie...nie...po prostu nie. To nie może być prawda... - szeptałam, uśmiechając się głupkowato, praktycznie nieświadomie.

- Ciekawe...bardzo ciekawe... - mówił kapitan Kurotsuchi, bacznie mnie obserwując.

- Przepraszam, ale co jest takie ciekawe? - spytałam patrząc na niego z wyrzutem, jednak widząc, że odpowiedzi nie doczekam, dodałam - Pff. A przepraszam, że w ogóle zapytam, ale czy zostałam o tym powiadomiona, tylko po to, by wywrócić moje życie do góry nogami, czy jednak jest w tym jak jakiś ukryty sens, którego nie widzę?

- Jest - wtrącił Wszechkapitan, o którego obecności niemal całkowicie zapomniałam - podejrzewamy, że to właśnie oni stoją za atakami w Rukongai. Wyjaśniałoby to brak żadnych wskazówek. Mają oni zupełnie inny rodzaj energii, to właśnie dlatego nie mogliśmy zidentyfikować ich, ani z niczym porównać.

- Sprytni są - mruknęłam, lecz po chwili dodałam nieco głośniej - ale jaki mieliby cel w atakowaniu Soul Society?

- Całkiem możliwe, że chodzi właśnie o ciebie. Jesteś brakującą członkinią, z pewnością cię do czegoś potrzebują. Do czego? Tego nie wiemy. Jeszcze. Jednak jest sposób na to, by się tego dowiedzieć. Musisz ich rozpracować od wewnątrz.

- Słucham? - ja się chyba przesłyszałam. Jestem potrzebna reszcie Naznaczonych, by dokończyć jakiś chory rytuał czy inne bardzo niebezpieczne coś, a oni chcą mnie do nich wysłać? To tworzy perfekcyjny sens, o tak.

- To co usłyszałaś. Uprzedzając twoje pytanie - jeżeli się do nich dostaniesz, możesz w miarę możliwości opóźniać wszystko. Oczywiście i tak musimy trochę odczekać. Musisz stać się silniejsza, najlepiej, jeśli opanowałabyś bankai - powiedział kapitan Kurotsuchi.

- Bankai? To przecież wymaga około dziesięciu lat pracy! Czy my przypadkiem nie mamy mało czasu?

- Niekoniecznie dziesięciu. Można ten czas optymalnie skrócić, jednak szczegółów dowiesz się później. Ponad to, czy zauważyłaś ostatnio coś dziwnego w swoim życiu?

- Eee to znaczy? - lekko zbiła mnie z tropu ta nagła zmiana tematu.

- Przez ostatnie kilka tygodni kilkakrotnie trafiałaś pod moje skrzydła. Aplikowałem ci dawki pewnej mikstury, która wspomagała i zwiększała twoją odporność. Aktualnie twoja regeneracja zdrowia i leczenie ran jest tak przyspieszona, że gdybym wbił ci miecz w brzuch na wylot i przekręcił kilka razy, po kilku minutach nie byłoby ani śladu. Chcesz może spróbować? - wyszczerzył zęby w swym psychopatycznym uśmieszku.

- No może niekoniecznie, wierzę panu, kapitanie. - wyciągnęłam przed siebie ręce w obronnym geście, i odsuwając się nieco.

- Jak chcesz - odparł, niezbyt zadowolony - gwoli ścisłości - informacje o Maureen Tira i tak już niedługo będą ogólnie znane, jednak element dotyczący Naznaczonych musi na razie pozostać w tajemnicy. Nikt ani nic nie może o tym wiedzieć.

- Dobrze, ale ja się jeszcze nie zgodziłam!

- Biedna...myśli, że ma wybór. Oświecę cię - nie masz. Zrobisz to, dla większego dobra.

- Ale...ale! To jest...takie argh! - umilkłam wiedząc, że nic już z tym nie zrobię. Przegrałam.

- Widzę, że jednak nie będziesz sprawiać problemów. To dobrze. Do czasu aż wyślemy cię do twej ojczystej krainy będę na bieżąco monitorował twoją siłę, odporność i tym podobne. Raz na tydzień powinno wystarczyć.

- Tak jest - mruknęłam.

- Cieszę się, że ty także się cieszysz. Możesz już iść. I pamiętaj - ani słowa!

- Tak jest - wstałam z krzesła i skierowałam się do drzwi, gdy nagle się zatrzymałam i odwróciłam z powrotem do nich - mam jeszcze jedno pytanie.

- Mianowicie?

- Jeżeli pochodzę stamtąd, a według pańskich informacji, kapitanie, oni mają zupełnie inny rodzaj energii duchowej...jakim cudem nikt do tej pory tego u mnie nie zauważył?

- Dobre pytanie - kapitan Kurotsuchi zmrużył powieki - niestety nie jestem w stanie odpowiedzieć ci na to pytanie.

- No tak. W takim razie - do widzenia. - powiedziałam i wyszłam.

  Paręnaście minut później szłam sobie już spacerkiem próbując przetrawić jakoś nową sytuację w której się znalazłam. Zostałam postawiona przed faktem dokonanym, no...jakby to ujął mój partner "wyjątkowo niepięknie". Mam opanować w miarę szybko bankai, robić nie wiadomo co, a potem udać się do tego całego Mauer...Maore...Ma-coś tam i dołączyć do jakichś psycholi, którzy mniej lub bardziej są odpowiedzialni za...za wydarzenia dnia wczorajszego. "Dla większego dobra", tak? No jasne - "jeden za wszystkich, nikt za jednego". Mam współpracować z wrogiem, bo tak jest lepiej dla ogółu. Ze złości na wszystko, wszystkich, a najbardziej na samą siebie kopnęłam mały kamyczek, gdy nagle ktoś złapał mnie za ramię. Uniosłam głowę by spojrzeć na osobę, która śmie przerywać teraz moje rozmyślania, gdy nieoczekiwanie zostałam zgnieciona w nagłym uścisku.

- Matsuki!

- Em...tak, to właśnie ja - odparłam wciąż zbita z tropu. Objęcia nagle zelżały, aż w końcu w ogóle ustały.

- Shion...? Czy ja o czymś nie wiem?

- Nie skąd, to nie tak! -  zaczął machać rękami w geście obronnym, aż w końcu zaprzestał wydurniania się i powiedział poważniej - po prostu...słyszałem o...tym co się stało wczoraj...

- Nie kończ, okej? Naprawdę, nie mam ochoty o tym z nikim rozmawiać.

- Ale...

- Po prostu nie. Jeżeli jesteś moim przyjacielem to to zrozum.

- Jak chcesz. A tak właściwie, to co tu robisz?

- Spaceruję sobie - uśmiechnęłam się, choć czułam, że nie było to szczere.

- Czy...czy coś cię trapi? Poza oczywiście... - urwał szukając słów, lecz i tak mu to ułatwiłam.

- Nie, skądże. A nawet jeśli, to dam sobie radę sama. Są rzecz, o których nie musisz wiedzieć - powiedziała twardo, jednocześnie strofując się wewnątrz o chłodne traktowanie chłopaka - pozwól, że się już pożegnam. Spieszę się.

  Nie czekając na odpowiedź odwróciłam się na pięcie i ruszyłam w stronę swej dywizji. Gdy odeszłam kilka kroków usłyszałam jedno zdanie, które ścisnęło mi serce.

- Jak chcesz, ale pamiętaj - wiem więcej, niż może ci się wydawać.

  Co to mogło oznaczać? Nie wiem. Przyspieszyłam tylko kroku, aż w końcu biegłam potykając się o własne stopy czy też przepychając się przez shinigamich. Chciałam jak najszybciej znaleźć się u siebie...jednak chyba nie było mi to dane. W sumie, co kogo może obchodzić to, czego ja chcę? No, na pewno nie jego.

- Oh, a kogoż to moje piękne oczy widzą? - powiedział kąśliwie Yumichika, wyglądając z nad lusterka trzymanego akurat w dłoni - Kyorinu we własnej osobie.

- Mam imię, ciołku - warknęłam, na co on tylko uśmiechnął się pobłażliwie i potargał mi włosy dłonią. Zacisnęłam pięści, lecz szybko odpuściłam. Nie daj się sprowokować, dziewczyno.

- Tak tak, buraczana głowo.

- No...! To już jest cios poniżej pasa! Ty...ty...piórkowaty narcyzie...! - zaperzyłam się. W końcu prawo mówić na mnie "Buraczek" i tylko "Buraczek", ma tylko moja kochana porucznik.

- Dobrze, skończ już, bo tak się zapowietrzysz, że pękniesz - zaśmiał się z własnego, nieśmiesznego żartu i teatralnie otarł łezkę z kącika lewego oka - tak już poważniej...dlaczego zniknęłaś rano?

- Em... - urwałam nie wiedząc co powiedzieć. Nie chciałam kłamać, ale prawdy powiedzieć mi nie wolno...

- Dobra, jak chcesz. Nie męcz się. Masz prawo mieć przede mną tajemnice - mruknął, wracając do podziwiania swego odbicia.

  Uff...ulżyło mi. Jego brak zainteresowania zdecydowanie ułatwiał mi życie. Choć z drugiej strony zastanawiałam się, czy to jego zainteresowanie sobą jest bardziej chore, smutne czy zabawne?

- Twoje odbicie nigdy ci się nie znudzi, prawda? - spytałam.

- Czy coś równie pięknego mogłoby się znudzić? Poza tym na chwilę obecną przyglądam się nowym piórkom, które dziś nabyłem. Piękne, nieprawdaż?

- Jakoś...nie widzę różnicy...właściwie to wyglądają tak samo... - powiedziałam powoli, bacznie obserwując jego ozdoby i szukając choć najdrobniejszego szczegółu jakim mogłyby się różnić.

- Tak samo? TAK SAMO?! Ależ z ciebie ignorantka. Tamte były szkarłatne, a te są o barwie różu pompejańskiego! Z kolei te są kanarkowe, kiedy poprzednie były cytrynowe! Czyż to nie jest ogromna różnica?!

- A czy ja wiem? Żółty to żółty, czerwony to czerwony - burknęłam. Ayasegawa westchnął teatralnie i wyraźnie stwierdził, że nie ma sensu ze mną rozmawiać.

- Okej, to ja muszę już iść - rzuciłam niby od niechcenia.

- Dokąd? - czysto grzecznościowe pytanie, zero zainteresowania.

- Idę na herbatkę do kapitana Kurotsuchi'ego. Będziemy rozprawiać o wyższości operacji bez znieczulenia nad narkozą podczas zabiegów na mózgu.

- Aha.

  Gdyby nie był aż tak zapatrzony w siebie mógłby się zainteresować, dlaczego jego jedyna podwładna chadza do najdziwniejszego dowódcy w całym Seireitei w odwiedziny. Ale jednak był zapatrzony. Nawet sobie nie wyobrażał, jak bardzo idzie mi teraz na rękę.

  Ruszyłam przed siebie i ledwo wyszłam za róg, gdy coś małego rzuciło się na mnie i przygwoździło do ziemi. Ile jeszcze można...

- BURACZKU~!

- Pani porucznik! Ile razy można ci powtarzać, że moje żebra nie są z gumy i się łamią... - jęknęłam, masując obolałe miejsce. Zdziwiło mnie tylko, że po zaledwie kilku sekundach ból zniknął...ach tak...Mayuri-sama coś o tym wspominał...

- Ale Buraczku~! - usta różowowłosej wygięły się w podkówkę, a oczy leciutko zaszkliły się.

- No...no już dobrze - westchnęłam i uśmiechnęłam się od niej, na co rumiana twarzyczka młodej szybko się rozjaśniła - a tak właściwie...to gdzie zgubiłaś Ikkaku? Miał się dziś tobą przecież zajmować, podczas poranno-popołudniowo-wieczornej drzemki Ken-chana...

- To nie ja go zgubiłam - powiedziała poważnie, po czym dodała konspiracyjnym szeptem - on sam się zgubił!

- Taak? To może go razem poszukamy? - powiedziałam, choć i tak wiedziałam, co jest powodem 'zagubienia' naszego trzeciego oficera.

- Tak! Chodźmy, chodźmy! - zaśpiewała młoda ciągnąc mnie za rękę. W sumie, nie musiałyśmy długo szukać. Upite zwłoki Madarame leżały w cieniu drzewka parę uliczek dalej. Yachiru zaczęła na niego krzyczeć, lecz nawet to nie było w stanie go obudzić. Kucnęłam obok niego i zaczęłam tykać go palcem w policzek.

- No, panienko Kusajishi - powiedziałam cicho - co zamierzamy z nim zrobić? Przydałoby się go ukarać, za takie perfidne zgubienie się, nieprawdaż?

- Tak tak! Ukarać! - ucieszyła się dziewczynka.

- Tylko co by tu...

- A co wy tu knujecie?

  Podskoczyłam ze strachu, aż o mało nie upadłam gdy usłyszałam głos tuż przy swoim uchu.

- Pani kapitan! Miło panią widzieć - uśmiechnęłam się, drapiąc się z zakłopotania w tył głowy - właściwie dlaczego kapitan Czternastego Oddziału zawitała w naszych skromnych progach?

- Tak spacerowałam...a co ja tu widzę? Oficer na służbie się opi...

- Zgubił, pani kapitan. Zgubił - uprzedziłam jej słowa, patrząc kątem oka na Yachiru, która w uroczym skupieniu patrzyła na swego ulubionego członka oddziału.

- Tak tak, racja - uśmiechnęła się lekko - ale widzę, że już się znalazł.

- Tak. I właśnie obmyślamy dla niego odpowiednią karę.

- Chyba miałabym pewien pomysł...Yachiru-chan, mogłabyś może szybko pobiec po swoje mazaki?

- Taaess~! - Kusajishi przyjęła na swoją twarz minę, jakby dostała bardzo odpowiedzialne zadanie i już po kilku minutach wróciła z kilkoma pisakami w rękach.

- Bardzo dobrze się spisałaś. Mam nadzieję, że masz ochotę porysować? Bo znalazłam idealne miejsce, na które możesz przelać swoją wyobraźnię - powiedziała wskazując palcem na łysinkę śpiącego. Oczy małej porucznik zabłyszczały ze szczęścia i od razu jęła ozdabiać jego głowę.

  Po zaledwie kilku minutach, kiedy niemal cała glaca zniknęła pod obrazkami słoneczek, kwiatków, mieczy, piesków i czego tam jeszcze młoda nie wymyśliła, a ja wraz z panią kapitan Ōkami chichotałyśmy jak głupie.

- Dobra robota, pani porucznik - wydusiłam z siebie i powstrzymując się przed kolejną falą śmiechu, gdy wyobraziłam sobie minę Madarame gdy się obudzi. Pokarało go za to, że spił się jeszcze przed południem.Yachiru także była bardzo zadowolona ze swojej pracy.

- Pani porucznik, chodźmy do kapitana Ukitake. Na pewno ma w zanadrzu jakieś słodycze, a należy ci się nagroda - powiedziałam kucając obok niej i zbierając pisaki z trawy. W tym samym momencie moje ciało przeszył okropny ból. Straciłam równowagę i poleciałam na plecy, zaciskając powieki i jęcząc przeciągle, gdy nagle przed oczami pojawiły mi się pewne obrazy na których było widać skuloną postać na środku polanki w deszczu, a głowę przeszył przenikliwy dźwięk przypominając śmiech, który szybko przeszedł w krzyk bólu. Wszystko zniknęło tak szybko, jak się pojawiło. Po bólu nie było śladu, jedynie moja twarz była zlana zimnym potem.

- Czy coś się stało? - spytała pani kapitan marszcząc brwi, a Yachiru spoglądała jej zza ramieniu zmartwionymi oczętami.

- Nie nic...coś mi w kolanie przeskoczyło, ale już jest dobrze - odparłam uśmiechając się.

 

Nieładnie tak kłamać, ciuś ciuś.

 

"Nie wtrącaj się, Hebi-chan**. Nie muszę robić zbędnego szumu w okół swojej osoby"

 

Jak wolisz. Odwiedź mnie dziś, co? Dawno nie rozmawiałyśmy, a chyba mamy o czym, nieprawdaż? - zachichotała.

 

" Tak. W sumie przyda mi się to. Przyda nam obu." uśmiechnęłam się w duchu i wstałam na równe nogi otrzepując mundur.

- Chodzimy, pani porucznik - powiedziałam już uspokojona - do widzenia, pani kapitan!

  Pomachałyśmy jej i ruszyłyśmy do Trzynastej Dywizji. 
----------------------------------------------------------------------------
No, mam nadzieję, że nie zapomniałam zupełnie jak się piszę to moje opowiadanie x"D 
* Maureen Tira - wspaniała kraina
** Hebi-chan - takie zdrobnienie dla Zanpakutou Matsuki c:

No, liczę, że następnym razem zobaczymy się szybciej :3